همیشه به ما گفته اند:؛( وقت طلاست).
همیشه گفته اند:( بچه بشین یه کاری کن که در آینده به دردت بخوره وقتت رو تلف نکن).
همیشه میگیم وقت نداشتم به تو سر بزنم و یا این کار را بکنم آنجا برم.
راستی حیف وقت گرانبها مون نیست به تنهایی هدرش بدیم ؟و کنار هم نباشیم؟و از حلاوت دیدار هم بهره بگیریم؟
آیا اگر انسان از اوقات خود برای کسب تجارب ارزنده و برداشتن غمی و همی از دل دردمندی بهره بگیرد باز وقت اش را هدر داده؟
خدا نگه دار تا بعد