گاهی اوقات دوستانی خوب به من میگن یه چیز بنویس که به درد بخوره اینا چیه؟باید بپرسم به درد کی؟میگن به درد جوونا.آخه من که جوونی خاص خودم را داشته ام مطالبی را که می نویسم به درد جوونا ی امروز نمی خوره.گاهی پیش اومده که وقتی چیزی را گفته ام که جوونا بخونند و خوش شون بیاد تازه بد شون هم اومده.میگن خب تو اهمیتی نده که کسی خوشش بیاد یا نه آنچه را لازم میدونی یه جوون بدونه خوبه بنویس و خودت را سانسور نکن .
(علیرغم اینکه اونا خوش شون هم نیاد )من هم نوشتم بابا باید حرف تو خریدار داشته باشه.آخه در حالی که جوونا احساس نیاز به دونستن نمی کنند چگونه بنویسم؟.آیا از من سوآلی شده که جواب بدم ؟(سخن تا نپرسند لب بسته دار)البته که اگر از من سوآل کنند جوابی در خور خواهم داد.باید بگم همیشه سلیقه ها را نمیشه باهم یکجاپاسخگوبود........پس گاهی برای دل خودم می نویسم .گاهی از اتفاقات روزمره از نگاه خودم می نویسم و گاهی درد دلی میکنم .گاهی مشکلات مردم را می نویسم و گاهی از مشاوره ها یی که داشتم.گاهی از روزمرگی های دیگران.ولی چه بسیار چیز ها که فکرش را می کنم بنویسم ولی پیش نمیاد و از یادم میره و یا انگیزه نوشتن اش از دست میره.مثلا همین صبحی داشتم به این فکر می کردم چی شد که یک روان پرستار شدم.خب به یادم اومد در کودکی زنی را می دیدم که کنار سطل زباله ها پای مرغ را جمع میکرد و در ظرفی با آب می پخت و میخورد .او همیشه لباس های قرمز می پوشید و من از چهره کثیف و لباس های پاره پوره اش می ترسیدم ولی مدتها از دور تماشایش می کردم و از اینکه بچه ها بهش سنگ می زدند و فرار می کردند غصه می خوردم .یا زنی پیر که در خانه ایی سیاه و دود زده زندگی می کرد و بهش می گفتند رباب دیوونه که بچه ها در خونه اش را می زدند و فرار می کردند و وقتی بیرون می آمد به اونا ناسزا می گفت .کلمه دیوونه همیشه برای من یک مفهومی داشت از حس ترحم ام نسبت به آنان و از بیزاری از رفتار بچه هایی که تفریح شان آزار اینان بود شاید به همین جهت همیشه در صدد بودم بدانم چه چیز به دیوانگی می انجامد .و بعد ها که کلمه دیوانه را در کتاب های پروین اعتصامی در قالب شعر
عاقلی دیوانه ایی را داد پند کز چه بر خود می پسندی این گزند........میخواندم )
من هنوز هم مطمئن نیستم آنچه اینجا می نویسم به درد بخوره.ولی به نظر من هر کس با نوشتن اش به دیگران می آموزد که از چه چیز ها می شود نوشت .با چه لحنی می توان نوشت و به چه چیز ها می شود اهمیت داد. من بارها به افرادی گفته ام بنویسید.تا باری را که حمل میکنید سبک شود.البته همه قادر نیستند احساسات خود را در قالب کلمات بر روی کاغذ منتقل کنند.بعضی هم سواد ندارند .بعضی هم اینکار را بیهوده می دانند .من به همه آنکسان که می نویسند تبریک می گویم.البته آنها دوصد گفته دارند و فقط شاید یک هشتم آنچه را در ذهن شان می گذرد می نویسند.به شما نیز می گویم بنویسید بیش از آنکه در وبلاگ تان می نویسید .در دفتری که همیشه همراه تان است .