نه که فکر کنی نمی دونم ها

سلام 

فکر کنم شما هم متوجه شده باشین که من کم پیدا شده ام 

خب آدم پرستار باشه معلم باشه همسر باشه مادر باشه تک فرزند دختر باشه مشاور باشه اهل همدلی هم باشه دیگه وقتی براش نمی مونه که بخواد به علایق شخصی اش هم برسه(دلیل تراشی).من نمی دونم چی باعث شده این روزا فرصت نکنم بیام اینجا ولی شاید نداشتن کامپیوتر ،کند شدن  سرعت اینترنت ،حضور همه روزه در بیمارستان ،داشتن مادر بیمار، همسر یک مرد پر کار  و همیشه مشغول بودن هم بی تاثیر نباشد.نمی خوام ناز کش هام دست بکار شوند وگرنه می نالیدم که بعضی درد های بدنی هم موثر است.آیا میشه انسان بر همه اینا بتونه غلبه کنه ؟و از ستونی به ستون دیگه فرجی داشته باشه؟بعضی آدما که کوله پشتی شون پر از ثوابه به جای اینا را نوشتن و گزارش دادن از من هم بیشتر گرفتاری دارند ولی من در هفته گذشته دلتنگی بزرگی را تحمل کردم و خدا به خیر گذراند که آرزوی مرگ نکردم.دوستان زیبای این فضا منو تنها نذاشتن و گاه و بیگاه با کامنت های قشنگی نوازشم کردند و الحق و الانصاف توانستم صداقت را در آن تشخیص دهم و آرام شوم.مهربونی هایی که میکنید نتیجه و ثمره نیکویی داره چون من به عنوان یه رابط همه اش را تحویل نیازمندان اعم از بیمار، دانشجو ،پیر ،جوان دارای جراحت عاطفی داده ام

قبلا که چنین امکانی نبود سرعت جریان یافتن مهربونی هم کند بود