روز نو از عمر نو

سلام.خب این اولین روز زندگی من در سن پنجاه و یک سالگیست.پارسال این موقع هم یاد داشت نوشتم.دیروز تو اتوبوس بودم و با دانشجویان بخش صحبت میکردم که اولین پیام تبریک تولد را از رضا همسفر سفر به بم در حادثه زلزله بم دریافت داشتم.ساعت هفت و نیم هم نشده بود.او از سال بعد از زلزله بم هر سال سر همین ساعت صبح روز بیست ونهم بهمن منو غافلگیر کرده .برام عجیب و جالبه که یکی اینهمه هشیار باشه که یادش بمونه.ساعت پنج عصر بود که از دفتر رئیس دانشکده زنگ زدند کجا تشریف دارید رئیس دانشکده میخواد با شما صحبت کنه.گفتم خونه گفتند پس به خونه زنگ می زنیم.ریاست دانشکده امسال تبریک تولد مرا با ازدواج پسرم بهم پیوند زدند و گفتند نیم قرن زندگی تان مبارک و در کنار عروس خانوم و پسران و همسر نیم قرن آینده هم زندگی خوبی داشته باشید.اما ساعت سه بعد از ظهر وقتی وحید از مدرسه اومد خونه دیدم پاورچین پاورچین رفت ت. اتاقش . مشغول مخفی کاریه ولی اصلا نمی دونستم چرا باید چنین کنه گفتم وحید سفره پهنه ناهار حاضره مگه ناهار خوردی؟دیدم در حالیکه یه دسته گل زیبا تو دستشه از اتاقش اومد بیرون و گفت اتفاقا هم گرسنه امه ولی قبلش میخواستم بگم تولدت مبارک .بوسیدمش و خوشحال و متعجب شدم.عصر پدرش رفت بیرون که چیزی بخره وقتی اومد خونه دیدم یه گاز برای نصب روی کابینت آشپزخونه خریده با جعبه شیرنی و میگه اینم کادو تولد منه که تا وا نکنی نبینی.روز خسته کننده ای بود و تو رختخواب خوابیده بودم که عروس و پسرم اومدند تند و تند از رختخواب خارج شدم که دیدم بعد از گشت و گذار در شهر برایم کادو هایی خریده اند و آمده اند.هر دوشان را بوسیدم و گفتم هر کی کادو گذاشته با رقص روش گذاشته با هم شیرینی و میوه و شام خوردیم و نشستم به به فکر کردن.اونا تا ساعت یازده خونه ما بودند و بعد رفتند و من و بیماری شیرین و خاطرات گذشته با هم تنها شدیمو 

خودم هم امروز برای خودم این مقاله را به عنوان هدیه در نظر گرفته ام