گزارش روز راه پیمایی ما

امسال عروس خانوم و پسر آقا داماد  من با هم به اتفاق هم رفتند راه پیمایی بیست و دوم بهمن.آقا پسر دانش آموز هم با دوستان مدرسه ای اش.در نتیجه من و جناب همسر هم یاد قدیم ها که جوون بودیم و جون داشتیم ،با هم، پیاده، راه را تا میدان امام ،طی کردیم. 

بنده که در سن پنجاه سالگی پاک پیر شده ام و انگشت شست پای راستم آرتروز داره نمی تونستم خوب راه برم ولی از اونجا که احتمال میدم همه بیماری هام به خاطر راه نرفتنه فرصت را غنیمت شمردم و به همراه جناب همسر مسافت سه کیلومتری را پیاده روی کردم رفتیم و بازگشتیم و تو راه به ایشون نگفتم که چقدر پام درد میکنه.مبادا از چشمش بیفتم که دیگه پیرم و می لرزم. 

خودش که مث قالی کرمون هرچی پیر تر شده تو دل برو تر شده و این روزاست که یه جایی یه روزی تو یه دامی بیفته  با انگیزه و مصمم راه میرفت و از خاطراتش تو تهران و سربازی اش میگفت

تو میدون امام رئیس مجلس آقای لاریجانی سخنرانی میکردند .بساط کفش پرانی به تصویر جناب بوش و اولمرت هم تفریح پسر کوچولو ها بود .پرواز با دو فروند کایت بر فراز میدان امام برام جالب بود .چند تا توریست زیمباوه هم اومده بودند که باهاشون حرف زدیم. از قدیم و ندیم چند نفری دوست مون اومده بودند . ولی من و همسر به یاد جوونی ها دور میدون را آرام گز کردیم. 

نی نی گوگوری ها یی که زیر آفتاب اونجا بودند را ناز کردیم و عکس گرفتیم.وقتی برگشتیم خونه مادر بزرگه میگفت میخواستید مرا هم ببرین تجدید خاطره کنم. ولی خب ایشون دیگه صندلی چرخ دار لازم شونه.نمی دونم چرا شانه هام اینقدر درد گرفته جوون بودیم میرفتیم راه پیمایی نمی فهمیدیم خسته شده ایم. شاید چون هیجان هم  داشتیم. هم جوانی، هم احساس ترس از تیر اندازی.این روزا جوونا از جاهای دیگه کسب هیجان میکنند