همون جور که عهد کرده بودم تو مراسم تاسوعای منزل خانم زندی شرکت کردم.و همون جور که انتظار داشتم منصوره خانوم خانوم مهندس معماری را مشغول پذیرایی دیدم.صد نفر تا صد و بیست تا در هال آپارتمان که نود متر مربع بود جمع بودند چراغ ها خاموش و حسین جان،کربلا فریاد تکان دهنده این محفل
یه خانوم عراقی(گربلایی)شیعه با حزن میخواند که از بس تا حالا خوانده بود صداش دو گره و مردونه شده بود.خانم رازی و خانم کدخدایی با مطالعات تاریخی و شور حسینی و میان پرده ها را خانومای معلم و بازنشسته ایی که سالها در آموزش و پرورش خدمت کرده بود.سیل شیرینی و شربت حال دعا را از آدم میگرفت.هرکس نذر کرده بود از زوار امام حسین به طریقی پذیرایی کند شاید عطش درونش خنک شود.در جمع برای فقرا پول جمع شد که من متعجب دیدم تراول های صد و پنجاه هزاری از جانب خانم های متمول همسر پزشک و تحصیل کرده های دانشگاهی سرازیر صندوق اهدایی یه دختر پشت کنکوری سرازیر میشه.من بخیل اونجا چشام چهارتا شده بود و میگفتم مالیات این پولا و خمس اش را کسی میتونه بگیره؟ ادعای خانم مجلس این بود برای فلان جوان که داره عروس میشه برای فلان جوان که پایش زیر دستگاه محل کارش پر س شده و ....و.....دیدم مردم ما خودگردانی هم می کنند.مدیریت هایی بر این پول ها اعمال می شود یا نه؟عجب مردمی و عجب ایرانیانی و عجب ....خلاصه چشام رو درویش کردم و حواسم را دادم به حال خودم
حقیقت ندارد اگر بگویم صبح نمی شود، صورت تب دار مهتاب، وقتی تو نیستی. اما این را باور کن که وقتی تو هستی، نقطه کوچک رو به افق امید من، به سیاهی نا امیدی شب نمی رسد.
It's not true if I say moonlight won't die with its red face when you're not here. But believe it when you're here, the little tiny hole of hope to horizon won't catch the dark disappointment of night.
با سلام
ظاهرا" نمی خواین نظر دیگران رو بدونین.