سلیقه آدما فرق میکنه.سرعت انتقال آدما هم فرق میکنه.ادراکات شون هم تحت تاثیر تجارب منحصر به فردشون است.تفاوت های فرهنگی هم دارند پس آدما ضرورتا مث هم فکر نمی کنند تصمیم نمی گیرند ادراک نمی کنند لذت نمی برند
آدما هر کدام در جزیره ای غریبند
سعی میکنند به همدیگر برسند تا از وحشت تنهایی رهایی یابند ولی نیروهایی از هم دفع شون میکنه و همچنان درد گزنده غربت را تحمل میکنند.یه جورایی هم همدیگر را مورد سوءاستفاده قرار میدن و این دیگه واقعا غم انگیزه.در جایی که همه نیروها از هم جداشون میکنند این نوع انتخاب هاشون دیگه فاجعه است.بدی زبان مشترک نداشتن اینه همین حرفایی هم که میزنند تا بهم نزدیک شان کنند اتفاقا باعث جدایی شون میشه.
من هم مثل بعضی شما تلاش هایی کرده و می کنم تا تنهایی گزنده را از خود دور کنم ولی حیف و صد حیف که وقتی نزدیک تر میام تا گرمای وجودتان گرمم کنه به شدت به دورتر از موقعیت قبلی پرتاب میشم.میدونم نباید گناه این پرت شدن را گردن امثال شما هم بیندازم و همیشه باید به بخت نامراد توهین کنم.ولی سعی میکنم یه جورایی تحمل کنم و کنار بیام.شما نگران نباشید چون من هم نیستم یه روزی که دیگه خیلی هم بهم فکر نمی کنیم به خود میاییم و میبینیم کنار هم ایم و از آرامش برخورداریم خدا کنه اون روز خیلی دور نباشه.
زبانم تنها چیزیست که در اختیار منست میگویم دوست تان دارم.شاید باور کردنش آسان نباشد ولی آدما چاره ای جز اعتماد کردن به هم ندارند .سعی کنید برای آرامش خود قدمی بردارید و اعتماد کرده قبول کنید.امتحان نکنید ممکن است خلافش ثابت شود. سعی نکنید بیازمایید این دوستی را.خداوند را به یاری می طلبم برای صداقت داشتن
عزیزم به اون دوست ام.اسی ما بگو تا وقتی خودش خودش رو فراموش نکنه هیچکس اون رو فراموش نمی کنه.ما ها همیشه به یاد هم هستیم حتی اگر همدیگه رو ندیده باشیم