خبر خبر

هیشکی از فردا ی خودش خبر نداره شاید در آستین روزگار خبرای خوبی باشه اما نوع دید ما باعث میشه نوع تعبیرهامون خاص باشه.

تفال به حافظ می زنم وقتی میخونم:

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید

دگران هم بکنند آنچه مسیحا میکرد

غرق شادی و نشاط می شوم و به خودم امید میدهم که ....

دیشب نوبت داماد بود که نو نوار بشه خانواده عروس خانم برای داماد آینده شون به سلیقه پدر و مادر داماد کت و شلوار و کفش و پیراهن و...و...و....خریداری کردند

به ذهنم می رسه بچگیهامو و بازی هایی را که با دخترای مدرسه میکردیم

ما میاییم از برای جنگ از برای جنگ

چی میخواین از برای جنگ برای جنگ؟

دختر شاهو میخوایم تنگ طلا را میخواهیم

دختر شاهو نمیدیم تنگ طلا را نمی دیم

باید بدین باید بدین

و خلاصه یه دختر از جمع این چند تا دختر این طرفی را می کشیدند تو جمع مقابل و این بازی ادامه داشت

واقعا خرید کردن برای عروس توسط ما و بعد خرید برای داماد توسط اونا بازیه

و گذران وقت از نظر اونا به بازی لذت بخشه

من هم نگاه میکنم و میخندم

چه بازی پر هزینه ایی

تو را خدا این مردم و این رسم و رسوم را ببینید

پسری که وقت نداشت با من بیاد واسه شروع مدرسه اش کفش و لباس بخره چند روزه دنبال یه جمع تو بازار مشغول خرید کردنه

من ندید بدید از اینکه او حالا دیگه خودش را از جمع جدا نمیکنه شادم

از طرفی آینده ایی که دیگه وقت نداره بیاد منو ببینه باعث دل نگرانیم میشه

آگه دوستانی را که تا به حال برای خودم اینجا پیدا کردم نیایند کمک روانی کنند پس چرا این همه وقت اینجا نوشتم؟

آیا اجرای این رسوم لقمه را دور دهان گردانیدن نیست؟

اگر نسل قبل از ما چنین کرده اند نسل ما که نکرده

حتما تناوب در روزگار(...)باعث چنین رفتار هاست