بادمجان چی؟نه نگو لطف خدا شامل حال من شد

این جون عجب شیرینه

 واسه همین سعدی علیه الرحمه میفرماید:

 میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

جا تون خالی وقتی از بیهوشی دراومد م و چشمم افتاد به ساعت دیواری که دوازده و چهل و پنج دقیقه را نشون میداد از خوشحالی رفتم تو ابرهای آسمون ،لبخندی بر لبانم نقش بست و پلک ها را بر هم گذاشتم و خوابیدم.

گرچه ماسک اکسیزن رو دماغ و دهنم بود ولی سنگینی نمی کرد.هیشکی بالای سرم نبود فقط می شنیدم تلفن میزنند رضوان ... بهوش اومده میتونید بیایید ببریدش بخش.اینجا شلوغه بیماران جراحی شده زیادند جا کم داریم.

فهمیدم خواب نمی بینم  و به هوشم.حرفای دانشجوهام تو بخش به یادم اومد خانوم واسه تون آیه الکرسی میخونیم  به سلامت فردا که میاییم قبراق و سرحال ببینیم تون .

خانوم دکتر تاج السادات علامه دارای فلو شیپ انکولوزی با مهربانی و لطفش هربار بیش از پیش منو شرمنده میکنه واین دفعه مدیر داخلی بیمارستان هم آشنا در اومده بود خانم جانقربان .

خانم نوری، خانم نجفی ،خانم رفیعی پور ،خانم وجدانی، حانم رکنی .وای که چندتا پرستار مهربون به من لطف و محبت کردند تا احساس خوب داشته باشم.

به بخش که رسیدم رو تخت هفده قرارم دادند و رفتند .

دختر سروناز هم اتاقیم اومد بالا سرم و گفت بهترین؟؟؟؟شوهرتان زنگ زدند گفتم هنوز اتاق عمل هستین .

در این حین خانوم پرستار شیفت عصر خانم صادقی که واقعا لبخند زیبا و مهربانش درمان کننده بود اومد بر بالینم و سرمم را چک کردو......

دیگه بهتر بودم به همسرم زنگ زدم  گفتم :مامان را بیار.

این دفعه مث دفعه قبلی نبود که مادرم نبودند و من غریب بودم.مامان با یه عالمه سور و سات اومد و گریه کرد و بوسید و نوازش کرد.

من خوشحال که نگذاشته بودم از قبل بدونه و نگرانی تحمل کنه در جواب؛؛؛ این چه کاراییه میکنی؟؟؛؛؛ او ،   میخندیدم.

تا اومد عصر بشه من و سروناز هم اتاقیم کلی رفیق شده بودیم و کلی درد دلهاش را گوش داده بودم.

در پست بعدی، از قصه های بخش کلی مطلب مینویسم

ممنون از همه شما دوستان پر محبتی که نگرانم بودید دعا کردید و حالا خوشحال میشین