صراحت یا اشارت؟

تو وقتی با دیگران حرف میزنی در فالب اشارات منظورت را می رسونی ؟یا صراحت کلام داری؟دستورات به کودکان باید صریح باشد تا متوجه شوند ولی برای آدم بزرگا هم به صراحت باید گفت یا به اشارتی می فهمند؟

بحث مهمیه.راحت ازش نگذرید.باعث و بانی بسیاری کج فهمی ها و عدم تفاهم هست.

دوستی میگفت هر چقدر برای همسرم چراغ می زنم که بفهمه دوستش دارم متوجه نمیشه.دو ریالیش کجه.

دومی میگفت من کف دستمو بو کنم بدونم همسرم دوستم داره؟خب چرا صراحتا نمیگه؟

من و شما و او هم دارای مشکلاتی هستیم که ناشی از سیستم خاص کد گذاری مونه.

علمای ارتباط بررسی کرده اند دیده اند عالم بیماران مجنون پر است از سمبل ها نشانه ها کد ها که فقط و فقط خودشان میتوانند بازگشایی کنند چون طراحی خاص خودشان هست.

 ولی من و تو وقتی با هم به اشاره هم صحبت میکنیم سیستم کد گذاری مون مشترکه و بازگشایی کد به راحتی انجام میگیره.

دوستم خدیجه میگفت :بعد از طعنه های خواهر شوهر من با تعجب و چشای گرد شده همسرم را مینگرم که دیدی؟!دیدی چه رفتاری از خواهرت سر زد ؟

و همسرم یه چشمک تحویلم میده و یه لبخند که آره دیدم و متوجه شدم تو کاریت نباشه حلش می کنم. اونوقت خواهرش را سیاست میکنه و اونا به مخیله شون هم عبور نمی کنه که نگاه من و تبادل یه اشاره باعث شده داداش شون......

مادر بزرگ خدا بیامرزم میگفت غیرتی را اشاره

و در جایی خوندم عاقل را اشاره ایی کافیست.

خب نظر شما چیه؟

صراحت یا اشارت؟