به بهانه تولد حضرت امام حسین(ع)

هیچوقت تو تصورم نمی آمد با مردی ازدواج کنم که هم نام پدرم(حسین)باشد و بعد بشنوم پیشنهادی را که اسم پسرت را حسین بگذار.با وجودیکه عاشق امام خود بودم ولیکن برایم آسان نبود همسرم را با نام کوچیک صدا بزنم و وقتی پس از سالها همچنان با نام فامیل صداش زدم یک روز به من گفت اگر مادرم اسمم را کامبیز گذاشته بود مطمئنا صمیمی تر بودیم چون تو منو کامی صدا می زدی و من

فکر نمی کردم برای او اینقدر مهم باشد.او بدون اینکه بگوید به فاصله ای اشاره میکرد که من بین خودم و خودش ایجاد کرده ام ومن

ولیکن اینگونه نبود .در خانواده ام مادرم و خواهرم به عنوان الگوی رفتاری اینگونه رقمم زده بودن.

تصمیم گرفتم برای رفع دلگیری او شروع کنم با اسم کوچیک صداش بزنم ولی نمی دانم چرا برایم اینقدر سخت بود .این بود که با صدای بلند می گفتم حسین و آرام زیر زبانم زمزمه میکردم مظهر آزادگی و آزادی.در واقع فقط امام خود را صدا زده بودم ولی او خشنود بود که اسمش را صدا می زنم.

هنوز هم پس از سالها  تو خونه راه میروم و میگویم این حسین کیست که دلها همه دیوانه اوست این چه شمعیست که جان ها همه پروانه اوست .و او می اندیشد همه اعتقاد من به اوست و بر نامی که برایش انتخاب شده می بالد.

واقعا موضوع به این کوچکی اینهمه مهم بود؟