این روزا احساس میکنم ظرفیتم برای خبر دار شدن از حوادث تلخ تموم شده.متاسفانه حوادث تلخی در آشفته بازار جامعه شهر نشینی در جریان است.گاهی فکر می کنم قضات و پلیس ها و نیروی انتظامی چه رخداد هایی از پا درشان میاره ولی تحمل می کنند.
نابغه همکلاس دوران دبستان و دبیرستانم از آمریکا آمده بود ایران.میگفت همسر یک پروفسور انگلیسی تبار در آمریکا هستم و دکوراتور داخلی هستم.
آیا فرزانه و نابغه که از ایران هجرت کردند از ما راحت تر زندگی می کنند؟
آیا آنانکه که به عوض در خواندن آرایشگر و یا حتی خانه دار شدند راحت ترند؟
اصولا آیا انسان در رفاه باشد بهتر است یه در جریان حوادث مهیج؟
سری که درد نمی کند را دستمال نمی بندند هر انسان هم به میزانی سهمیه شنیدن دارد اینکه من خود به دنبال حوادث تلخ بروم خود نوعی هیجان خواهیست.
زندگی شیرین و آرام خود را با فرزندان از آب و گل در آمده به ملایمت طی کنم بهتر است تا خود را در حوادث بیندازم.
بعضی دوستانم علاقمندند سری تو سر ها دربیاورند هرجا آشه......نه دنبال یه جا میگردند که......قسمت کنند.
ببینم تو شهر و دیار و محله و فامیل شما از این رسم و رسوم نیست؟که خانوما را در جای امنی حفظ کنند مبادا به گوش شان اخبار بد برسد مبادا طراوت و زیبایی شون را از دست بدهند؟
این روز ها دور و بر خود کمتر زنی را می بینم که عافیت طلب باشد و مراقب باشد مبادا طراوت خود را از دست بدهد.احتمالا روزگار خانوما خوب شده.همه اطرافیان را در حال فعالیت سر سختانه می بینم مبادا زمان از دست برود و آنها وامانده باشند.آیا زنان از حالات عروسک بودن خارج شده اند؟یا من با چنین آدما سر و کارم کم شده؟
خسته ام.خیلی.شایدم بی حوصله.شاید این عین افسردگیست.نه شاید سرماخوردگی خفیف خودش را اینجور نشلن میده.خدا را شکر امسال فروردین از ارومیه مهمان داریم و روز هایی خوب در انتظار ماست.
مایحتاج خود را از فردا آماده میکنم تا مهمان های مان در اصفهان روز های خاطره انگیز داشته باشند.
سلام. یاد کوندرا افتادم که می گفت دیگر کسی سعی نمی کند عیب های بدن ش را بپوشاند. آدم ها خیلی وقت ها لبخند می زنند ولی کم اتفاق می افتد که بخندند. موفق باشید.