داشتم یاد داشت های گذشته ام را مرور میکردم.یه دوست برام نظر داده بود.اولین جمله اش هم این بود
از کرامات شیخ ما اینست
شیره را خورد و گفت شیرین است.

مدتی چشمام راست وایستاد که چگونه بعضی آدما اینقدر بی رحمانه چش تو چشمت میدوزند و به عنوان یه دلسوز یه مهربون یه دوست حرفای گزنده بهت می زنند و تو چقدر ساده ازشان میگذری و به روی مبارکت نمیاری تا جایی که به تو میگن خوب حلم به خرج دادی.