تفاهم و ارتباط

نوشتن چقدر میتونه جالب باشه!آدما وقتی سرشارند از دانستن چه خوبه اظهار نظر کنند!وقتی کسی با تو از اندرونیاتش میگه متوجه میشی چقدر تنوع ادراک میتونه وجود داشته باشه.بعضی نگاهت میکنند و فقط آه میکشند که برای گفتن واژه ایی را نمی یابند.بعضی نگاهت میکنند و نگرانند اگر واژه ها را نا به جا بکار گیرند ممکن است همه چیز خراب شود.تو نگاهش می کنی ولیکن نمیتونی معنایش کنی.نیازش را به فهمیده شدن متوجه هستی ولی تو هم نگرانی.نگران از اینکه چگونه سر صحبت را وا کنی.در سکوت بگذرد بهتر است که سکوت نابه جا شکسته شود.نگاه کردن،نگاه را بر گرفتن،ترک موقعیت ،حضور در در بعضی موقعیت ها همه در سکوت میگذرد.ولی هر نوع رفتار غیر کلامی خودش حاوی پیام است.چقدر خوب بود اگر همه ما یه تابلو سفید را بر سر در ورودی مکان هایی که هستیم نصب می کردیم و هر کس بر روی آن پیامی مینوشت.این مقدمات را گفتم.شاید تو هم آرزو کنی یه حرف صریح بزنم.پسرم و پدرش این روزها با هم مچ انداخته اند.پسرم پانزده ساله در اوج قدرت و موزونی اندام و پدرش پنجاه ساله با همه شگرد های قدیمی برای مجاب کردن این پسر تا آنقدر درس بخواند که هر امتحان ورودی به دبیرستان های نمونه را بتواند طی کند(سد ها را بشکند).او نگران آینده پسرش است.و من نگران سلامت این پسر.گردن من میاندازد.سکوت می کنم.میگم جناب همسر دنبال مقصر گشتن برای آنست که بر مشکل غلبه کرد.مقصر ها یکی دو تا نیستند.ریشه شون هم ممکنه قوی شده باشه.خونسردی ات را حفظ کن.خوشحال باش این پسر خیلی دوستت دارد و این برای ایستادگی اهرم مناسبی است.میگه خوش خیالی تو منو جون به لب میکنه خانم.میگم من به مرگ گرفته شده ام به تب راضیم.ولیکن قبول دارم تب هم خوب نیست.البته که بهتر است...رو حرفام فکر میکنه و کمی آروم تر میشه.میدونم این پسر وقتاش را میکشه.میدونم ممکنه در اندرونش خبرهایی باشه که واژه کم آورده برای برقراری ارتباط با ما.دعا کنید.به همه شون.و از جمله او.