پانزده شعبان نوجوانی

پانزده شعبان را از چهارده سالگیم تا به امروز که چهل و هفت ساله هستم دوست دارم و منتظر آمدنش هستم.
اون روز جشن بود.چراغانی بود.شیرینی و شربت توی  محله مون با همسایه هایی فرهنگی می دادند
اومدم خونه و با خودم فکر کردم چگونه است که نمیتونم تصمیم بگیرم سفت و سخت مومن باشم.؟خیلی برام سخت بود از ظواهر جالب چشم پوشی کنم و در حجاب فرو روم .ولی آرزو داشتم به عنوان زنی مومن شناخته شوم.آینده ام را شبیه کسانی که دوست شان داشتم آرزو کرده بودم.خانم های فامیل افتاده و سر به راه بودند.نقش الگو بر من اثرش بیشتر بود تا نقش الگو هایی که در جامعه به من عرضه می شد.درین روز با افکار نو جوانیم یه تصمیم گرفتم.مدیر خودم باشم.مدیری سخت گیر و بی گذشت.سالها از آن زمان میگذرد.تغییر کرده ام.تفکراتم رفتار هایم.ولی هنوز این روز در سال ، خاطرات خوبم را تجدید می کند.بعد ها مطالعات نسبتا خوبی پیرامون عقایدم داشتم.امروز از خودم رضایت نسبی دارم.و این رضایت از برکات این روز است.