به من میگه :از مشکلات من می نویسی؟
میگم : مشکلاتت از چه نوعه؟
میگه :تو روابطم با دیگران دچار مشکلم.
میگم : خب چه ارزشی داره از تو و مشکلاتت بنویسم؟
میگه :آخه من فکر می کنم بی تقصیرم و این دیگرانند که سنگ اندازی میکنند و من ناتوان از اینکه حالی شان کنم با با شما مشکل دارید نه من.
میگم : خب هیچ بقالی نمیگه ماست من ترشه.همه فرزندشان را از زیبایی به نهایت و اعمال شان را از روی تعقل می دانند.از کجا معلوم شما مشکل نداشته باشی؟
.دلگیر میشه لب ور می چینه
و میگه: شما هم که تنها به قاضی می رین !
و گز نکرده قیچی می کنی!
قصاص قبل از جنایت میکنی؟
.من هنوز حرفی نزده ام که.
میگم :ببخشید.حق با شماست . قبول. می نویسم.
بگو.
میگه :گناه من چیه که همه را خوب میدونم و اعتماد می کنم؟
میگم :چه خوبی داره که آدم اعتماد کنه و همه را خوب بدونه؟
میگه : خب مگه قرار نیست به دیگران اعتماد کنیم تا کارای دنیا راست و ریس بشه؟
میگم :خب بعله
میگه اونوقت وقتی من اعتماد می کنم و خوشبینانه رفتار می کنم دم گوش بغل دستیش پچ پچ می کنه و بعد ها متوجه میشم که گفته می بینی عجب خریه؟نبض همه کار تو دستای منه.ازش بخوام بمیره می میره.
میگم: خب
میگه:اونوقت هر وقت من ازش یه درخواست کوچولو هم داشته باشم با تمام قوا مقاموت میکنه و اصلا گرده برای سواری نمیده.
بعد هم میگه اینه که هست میخوای بمون میخوای برو.
مونده ام چرا نتونستم حالی این کنم که تویی که مشکل داری نه من