ممنونم از دوست وفادار مورچه خورتی که اینا را نوشته.واقعا جالبه:

حقیقت اینه که آدمای مکتبی - یعنی اونائی که همیشه دیگران بجاشون فکر کردن و تصمیم گرفتن همیشه از اظهار وجود می ترسند - حتی خودشون از خودشون واهمه دارن اما هیچ وقت فکر نکردن که اگه میخوان اختیارشون دست خودشون باشه باید هر آنچه را فکر می کنند و نه از روی ترس و ملاحظات و تقلید فکر کرده اند- بیرون بریزند و نشان بدهند که آدمند و میتوانند بهتر از خیلی های دیگه که شیادی میکنند و اسمش را والائی!! میگذارند تصمیم بگیرند و حرف بزنند و عمل کنند و بخودشان ارزش و اعتبار بدن۰
دراین مورد کمی بیشتر دقت کنید و بجای نوشتن حرف های بی فایده و مصرف- این نوع نطرات را به بحث بگذارید - خانم بهشت اصفهانی خوش لهجه و پر احساس و متاسفانه سر بسته و اسیر و اجیر موهوماتی که خیال می کنی اسمش دین و ایمان و خلوص نیت هست۰
چرا نظرات و مباحث روز های قبل را در معرض قضاوت نمی گذاری ........؟ از چه می ترسی ؟ از خودت ؟ یا از آنها که وقت شان را بخاطر معرفت و میثاق های دوستی صرف می کنند ؟؟ میدانی که شنیدن حقیقت همیشه تلخ بوده است . نه؟؟؟؟؟؟


نوشته دیگران به جای تو فکر کرده اند و  تصمیم گرفته اند به همین دلیله که از اظهار وجود می ترسی.
اینو درست گفته.انصافا کف خونی خوبی داره.با مرور نوشته های من طی دو سال (به قول خودش)تونسته بفهمه که از اظهار وجود می ترسم و فقط ادای اظهار وجود را در میارم.
ترس آفت اظهار وجود است.ولی واقعا از چی می ترسم؟مگر نه اینکه مرگ یه بار شیون یه بار؟مگر نه اینکه امام من حسین(ع) به من آموخت مرگ با عزت بهتر از زندگی با ذلت است؟مگر خود را شیعه او نمی دانم؟از چی می ترسم که بر لبم مهر نهاده ام؟نکند از سرنوشت زندانیان سیاسی عبرت گرفته ام؟هان؟نکند گروه های فشار کار خود را کرده اند و مرا به کنجی هل داده اند؟هان؟ور رفتن با کلمات بدون آنکه حرفی زده باشم چه فایده دارد؟واقعا آدما مرعوب میشن؟و زن ها بیشتر؟آیا به ما آموخته اند زبان سرخ سر سبز می دهد بر باد؟ببینم من از چه کسی ترسیده ام؟در جایی که خانه دنیای زن است بر خلاف مرد که دنیا خانه اش است ممکنه از خدای خانه ترسیده ام؟ببینم من مجرد هم بودم همین قدر مصلحت اندیش و ملاحظه کار بودم؟نکند از ترس آبرو حرفی نمی زنم؟یا چیزایی که اسمش را گذاشته اند آبرو.جالبه که من شهرت دارم به آبرو ریزی.پس این ترس کجاست؟
درین شکی ندارم که از اظهار وجود وحشت دارم و این را در طی ۴۰ سال زندگی اجتماعیم نشان داده ام.ولی چرا نمیدانم.گاهی مو شکافی می کنم تا پی ببرم و الحق به نتایج جالبی هم رسیده ام که تا کنون ننوشته ام.
یکیش اینکه پیش پدرم خیلی محبوب بودم و مادرم مرتب به بابا تذکر میداد محبت افراطی تو به این بچه باعث میشه خواهر بزرگترش رنجیده خاطر شود .کمی هم بهش سخت بگیر.آنقدر این گفته های مادرم ادامه یافت تا اینکه پدرم با ادعا تربیت من برای زندگی آینده وادارم میکرد کارهای خانه را در کمک به مامان انجام بدم.بعضی کارها برام جالب بودند و خودم هم متمایل به انجام شون بودم چون دیده بودم مادرم هم انجام میدهد و الگو بودن  ایشان کار را بر من آسان می کرد ولی بعضی کار ها بر من گران می آمد و با تشر پیگیر بابا انجام میدادم و این آغاز خشمگین شدن هام نومید شدن هام و احساس تنها بودن هام شد.دخترکی ۵ ساله  در زمستان با آب سرد حوض رخت بشوید.دستام الان هنوز دفرمیتی را از اون روزا داره.بقیه اش را نگویم مبادا خانواده ام به کودک آزاری متهم شوند.(از ماست که بر ماست).