آهای عمو نوروز!داری میایی؟  سلام.صدای پاتو دارم می شنوم.من عادت ندارم چهره های جدید را تحمل کنم.منو ببخش که چشامو می بندم تلالو زرق و برقت چشامو می زنه.من عادت به کهنه پرستی دارم.نو ها را نمی پسندم.چون نمیدونم تو آستینت چی داری واسم.حق بده بترسم.من مارگزیده شدم دیگه.یادته همه سالها که با اومدنت لباسای نو می پوشیدم  و عیدی میگرفتم و مهمونی میرفتم با سیزده روزه شدنت دلم میگرفت؟یادته از هول تکالیف نوروزی یه تفریح درست و حسابی را به خودم حروم میکردم و به قول کیوان  عیدکوفتم میشد؟.؟یادته با چندین روز شادی اجباری و تحمیلی می بایست کلی سرفه میکردم تا شادی های مسبب رودل کردنم رو برگردونم؟ ؟
من از نه سالگیم دیگه با تو اخت نشدم.همون سال که دختر دایی رعنام دیگه نیامد عید دیدنی عمه اش.چون تازه عروس پنج ماهه داشت آب گور سرد و نوش جون میکرد.مامان با خلق افسرده اش همه آسمون زندگی مون را ابری کرد.سالهای بعد کم کم سعی کردیم یادمون بره که عید میتونه غم هم بیاره.هر دم ازین باغ بری رسید و رسید و رسید تا که نوروز هفتاد و سه گل ها به سبزه نیز آراسته شدند.ولی دماغ عمو نوروز بسوزه.من مث مامانم نمی خوام غم ها را بال و پر بدم و ....من شیشه غم را به سنگ کوبیده ام تا هفت رنگم نتونه هفتاد رنگ بشه.من تو فروردین ازدواج کردم.تو فروردین بچه نوزاد داشتم دو تا و تو فروردین و تعطیلات عید دیدنی با بچه های فامیل خاطرات شیرین ذخیره کردیم.من تو فروردین یه عالمه دوست اینترنتی را یاد کردم.دیگه ایام غم نخواهد ماند.غم دیگه منو آزار نمیده بلکه هشیارم میکنه.چشامو به حقیقت وامیکنه.من با غم رفقای همزیست شده ایم.هم من حدود اونو حفظ می کنم هم او به حد من تعدی نمیکنه.خب چی میگی عمو نوروز؟فکر می کنی بازم بتونی امسال چشای منو با اشک نم بزنی؟