زمستان و سرما و کرسی و گرما تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی شاید فکر کنید کسی نیست که از سرما بهش گزندی برسد.ما در کشور ثرتمندی به سر می بریم اما در وبلاگ دوستم نوشته شده بود هشت میلیون ایرانی زیر خط فقر روزگار میگذرانند. خانم مستخدم بیمارستان میگفت خانوم من پول ندارم واسه دخترام کاپشن بخرم برن مدرسه.چرا این خانوم دکترا بهم کمک نمی کنند؟کاش شما ها کاپشن کهنه شده بچه تون را واسه ام می آوردین تا این زمستون بگذره.آخه با حقوق صد هزار تومان در ماه چگونه سه تا دخترم را که دوم دبیرستان سوم راهنمایی و اول راهنمایی هستند اداره کنم؟شوهرم در اثر بیماری سیروز کبد مرد و من یتیم هاشو با کارگری در بخش بیماران روانی بزرگ کردم.و همش از خدا خواستم سلامت بچه هامو حفظ کنه به روز اینا دچار نشن.خدا میدونه خانوم من متولد سال پنجاه هستم ولی هرکس میبینه باورش نمیشه فقط سی و سه سالمه.دستام نای کار کردن بیش ازین رو نداره و ریه ام تنگ میشه و حالت خفگی بهم دست میده .وقتی از کمیته امداد اما م خمینی هم کمک میخوام به من میگن تو که خودت شغل داری ما آدمایی به مراتب فقیر تر را باید سامان دهی کنیم.خدا خیر دهد به حاجیه خانوم خیری که وقتی تو ساعات بیکاریم رفتم خونه اش کلفتی برام یه خونه از بنیاد مسکن گرفت از اونا که اجاره به شرط تملیکه.و من با پرداخت وام از همین در آمد صد هزار تومانم دارم بدهیم را به بانک مسکن ......خانوم شما ها یه جوری حرف میزنید انگار .....هق هق گریه. آری ما شاید باورمان نشود که در مملکت مان زنانی یافت می شود که یا بیوه اند یا مطلقه و مخارج زندگیشان را هم معطلند.بنیاد های خیریه ایی را می شناختم که او را به آن معرفی کردم ولی از کمک به او معذور بودند چون کانون های خانوادگی خراب تر ازین را بهانه می کردند.گاه به چشم خویشتن ناظر دریافت پول های کلانی هستم که.. سوز سرما و نداشتن سر پناهی گرم برای بعضی ها و نداشتن نان خورشتی که .......واقعا از کاش برای سامان دهی به اینگونه خانواده ها همتی می کردند.چه کسان؟من/تو/او