جالبه که فضای وبلاگ ها برای تخلیه بار عاطفی آدما امکاناتی را فراهم آورده.
شاید اگر آنان که دست به دیگر کشی( از سر خشم) یا خودکشی(از سر نومیدی)نمی زدند .یا ضرب و جرح نمیکردند.این صفحات را داشتند و زبان الکنی نداشتند و ذره ایی اعتماد داشتند و اندکی تایپ می دانستند و نوشتن املا و انشا ءمی دانستند برای دل خودشان مینوشتند.
طفلکی همه اونایی که نمی دانند چگونه خود را از فشار خشم برهانند.یا راه فرار از ترس را نمی دانند.
هرگز نشد کسی حاضر شود به من بگوید نوشتن اش درین فضا چگونه نجاتش داده.شاید اگر می گفتند برای آن دیگران هم امکانی فراهم می شد.
اصولا هر کس خودش نجات یافت فراموش می کند در چه رنجی دست و پا میزده.و دوستان را از یاد می برد.هر گاه کمی از خودم خارج شوم و وبلاگ های ایرانی را سرک بکشم پی می برم که انشا نوشتن در بین جوانان داره جای خودشو وا میکنه.
دخترها با احساس ترند و راحت تر از ترسها و رنج هایشان می نویسند.پسر ها حتی اینجا هم خویشتن داری نشان میدهند و غیر مستقیم و در لفافه و با زبان استعاره می نویسند .شاید این تفاوت نوع رفتار های نوشتاری است که بین آنان تفاوت فضا و در نتیجه جاذبه ایجاد میکنه.
یه روزی که تو پارک نمایشگاه خط و نقاشی بر پا کرده بودند میزی هم بود که مراجعین در آنجا ابراز عقیده می کردند.دختر هایی را می دیدم که به دنبال واژه هایی می گردند که هرچه زیباتر جملاتی را در تحسین نمایشگاه بنویسند ولی پسر هایی که تا می شد از نوشتن طفره می رفتند و اگر کلامی می نوشتند کوتاه و خلاصه لب مطلب.که : (بد نبود/خوب بود/عیبی نداشت/نسبتا خوب بود).
هر انسان توانایی هایی دارد که باید در طول زمان مقرر آن را هزینه کند.پسر ها حواس شان هست که در راهی از آن استفاده کنند که از دست رفتن سرمایه منجر به کسب نتیجه پر باری شود و دختر ها در حال خوب به انجام رسیدن در زمان فعل هستند و فرا سو را مورد اغماض قرار میدهند.
شاید چون پسر ها دارای قدرت تجسم فضایی هستند و دختر اعمال سلیقه در پرداختن به بافت و انسجام را در سر می پرورانند.
سلام
خوبی؟؟؟
می دونی من کیم؟؟؟ همون کیا که پارسال به اون یکی وبلاگت سر می زد.
مسافر هفت شهر عشق.
البته حالا دیگه اسم وبلاگمم تغییر دادم .
اون ورا سر بزن.
بای
از اینکه مرا یاد کردید ممنونم کیا جان.به وبلاگ تان سر می زنم