تاسف شدید

ای خدا کاش می شد من در چنین مواقعی می مردم.به یکباره قالبم تهی می شد.و نمی ماندم تا ناظری بی قدرت باشم.می دانید چه شده؟شاید به خاطرتان بیاید که روز ۱۷ آبان از تصادف دانش آموزی پیش دانشگاهی سخن گفتم.آری او که کتفش در رفتگی پیدا کرد و ساق پای چپش شکست.هم او ،امروز خبر دار شدم به دلیل آمبولی چربی در بیمارستان در بخش مرافبت های ویژه بستری بوده(آمبولی چربی از چربی مغز استخوان های شکسته وارد خون شده و در مویرگ های ریه و مغز باعث مرگ می شود).الهی بمیرم برای تو شهرام.پسرک آرزومند دانشگاهی شدن ای کاش خدا دعایم را مستجاب کند و من مرگ را ببینم ولی این صحنه ها را نبینم دستم که به کسی نمی رسد .تا به حال ،هنوز پایش را گچ نگرفته اند و جراحی نکرده اند.خدای من !این مملکت ما چرا با این فوج از آدمای بی مسئولیت مواجه است؟آیا فرسودگی در مردم مان است؟چرا باید یک شکستگی هر چند باز به یک آمبولی چربی در ریه و مغز منجر بشه؟جز اینکه تیم کمک های اولیه به نحو احسن به کارشان اهمییت نمی دهند؟جز اینکه هیچ مرجعی برای رسیدگی وجود ندارد؟البته که خطر هر شکستگی آمبولی چربی هست و لی آیا تکنسین رادیولوژی نمی تواند با دقت بیشتر در جابه جایی اینگونه شکسته ها مانع شود؟چگونه است که خطر بزرگ گوشزد نمی شود ؟چرا باید پدر و مادرش و آن راننده بخت برگشته متضرر ۳ میلیون تومان پول بشوند (برای یک سهل انگاری که قابل پیشگیری بود )و خودش.....ای خدای من! جواب این مردم ما را چه کسی باید بدهد؟ چرا همه میگن دیگی که واسه من نجوشه باید توش سر سگ بجوشه؟کجا رفت آن همه شعار ترحم بر پلنگ تیز دندان ستمکاری بود بر گوسفندان؟کجا رفت آن دیسیپلین خاص پرستاری و تیم درمان؟که بیمار را امنیت می بخشید .می گویند از دور دستی بر آتش داری. پاشو بیا تو گود و حرف بزن.آری دانشجوی پرستاری تربیت می کنیم برایشان کار نیست.ادعاشون اینه. با کمبود بودجه مواجه اند. خب استخدام جدید داشته باشند. چون حسن مدیریت ندارند که بودجه را می شود کجا ها هزینه کرد افراد دلسوز را خانه نشین می کنند و آن ضربه را بر پیکر بهداشت و درمان می زنند که ناظریم.عجبا