سلام
می بینید مدتیه نمی تونم بیام بنویسم؟چون آزادیم سلب شده.مث بچه هایی که امتحان کنکور دارند و لحظات سرنوشت سازی را پشت سر میذارن.من هم باید یه مقاله ایی را که تحقیق شده ویراستاری و تایپ کنم.نمیدونم چرا برام سخته زیر بار تکالیف موظف خودم برم.چرا تا باید تکلیف بنویسم یاد مشق شب می افتم ؟.یادمه که از کلاس دوم دبستان تا بّه امروز نوشتن تکلیف مدرسه و گرفتن نمره واسم اینقدر سخت بوده.انگار عزرائیل داره جونم را میگیره.اینهمه لجاجت در وجود من ناشی از چیه؟چه مقاومتیه؟چرا هر روز می رفتم مدرسه و تکلیف نداشتم؟چرا معلم های مهربون و پدر و مادر مهربون تر و حالا همسر مهربون تر تر تر باید تحملم کنند؟چرا زور میگم؟چرا دیگران را به زانو در میارم؟مگه این نازنین های بیچاره چه گناهی مرتکب شده اند که با هاشون سر لج می افتم؟چرا هر کس آزادی هامو سلب میکنه باهاش سگ میشم؟چرا فکر میکنم قصد اهانت داشته؟چرا فکر میکنه حق نداشته و باید معذرت بخواد؟آخه چرا این قدر بد برداشت میکنم؟چرا وقتی می بینم اونا منو تحمل میکنن از خجالت آب میشم؟آیا نمیشه همه چیز نرم و روان بگذره؟یه جوری مقاومت می کنم انگار زندانی سیاسی ام و باید کله شقی ام را در....نشون بدم و احساس غرور کنم.(به قول مادر بزرگم جای سفت نش.......یده.ام).از اینکه می بینم بعضی خانوما چقدر ملایم و نرم خو میتونند باشند تعجب میکنم.(شایدم حسودی ام میشه) چرا هر چیز باید برای خودم مستقل از همه، حل باشه؟چرا اخلاق جمعی ندارم؟اینم اخلاقه من دارم؟چرا اینقدر ایراد های بنی اسرائیلی میگیرم؟چرا اینقدر گیر میدم؟چرا تا یه ایراد می بینم با صراحت تمام و با فریادی بلند برخورد میکنم ؟خدا را شکر که خر شاخ نداره و من هم قدرت وگرنه چی می شد؟میگم خدا هم یه چیزی میدونسته ها.یه جوری لجاجت می کنم انگار که ۳ تا ۶ ساله ام.و سن لجاجتم (خاص این دوره سنی)
تا می بینم یه زنی نرمخو هست منزجر میشم که ،؛ابله . واسه چی مقاومت نمی کنی؟تا می بینم بعضی آدما تکلیفی را که بر عهده شونه به خوبی تحویل میدن فکر می کنم اونا احساس ترس دارن و من شجاعم. این تربیت من هم پر از اشکال بوده ها.خودم خبر نداشتم.گاهی اوقات تعجب می کنم آدما تحملم میکنن.میگم نکنه آوازم خوبه؟و خودم بی خبرم(اشاره به کچلی که کچلیش کم آوازش بود )
خلاصه که امروز از خودم بیش از هر کس در رنجم.شاید هم افسرده شده ام و اینا احساس گناه است و من بی خبرم.شایدم ایام سوگواری و خستگی دو هفته پیاپی کار آموزی در بخش روان اونم بعد از ۱۸ روز تعطیلی و داشتن استراحت منو اینگونه کرده.آیا ما آدما میتونیم بفهمیم دستخوش چه حالاتی؟ (و چرا) می شیم؟منکه امروز احساس عجز می کنم که نمی تونم خودم را خوشحال نشون بدم.میدونم مولتی فاکتوریال(چند علتی) است.ممکن نیست یه موضوع واحد بتونه ادمو تا این اندازه کلافه کنه.ولی کدام عوامل ؟؟؟نمی دانم .شایدم
تر جیح میدم به خاطر نیارم.هر چی هست نوعی اضطراب آمیخته با خشم و احساس گناه و دلتنگی و بی حوصلگی و تنبلی و خواب آلودگی دست به دست هم داده اند و این حال و روز را واسه من و امروز من رقم زده اند .خیلی برام سخته تحمل کنم.طفلک همه اون کسانی که حال مشابه منو تجربه میکنند.ببینم تا حالا اینجوری شدین؟چه سخته!