نچاق
وقتی بیمارباشی مادر بزرگه بگه نچاق و تو بگی نناقنچاق
وقتی بیمارباشی مادر بزرگه بگه نچاق و تو بگی نناقخطر ایدز
سلام
نمیدونم چرا هر جا قدم میذارم از ایدز و خطر اون مطلب می خونم.این روزا همه فکر بعضی ها شده خطر ایدز. از آنجا که جمعیت کشور مان جمعیتی جوان است و یکی از راههای انتقال ایدز هم راه جنسی است .و یا معتادان تزریقی.
آیا واقعا باید برای آشنا نمودن افراد در خطر اقدامی کرد؟این وظیفه کیست؟امداد و درمان؟هلال احمر؟تشکل های مردمی؟
واقعا خطر ایدز کدام است؟
آنچه ما را نگران کرده چیست؟آیا نگرانیم مبتلا بشیم؟(آش نخورده و دهن سوخته؟)ممکنه کسی بدون داشتن هموفیلی و یا اعتیاد و ارتباط مشکوک جنسی هم مبتلای به ایدز گردد؟خب گیرم مبتلا شدیم.کدامین پیامد این بیماری برایمان رنج آور تر است؟رنج بیماری؟که سیستم ایمنی معیوب، ما را مستعد هر بیماری پیش پا افتاده هم میکند؟یا آبرو ریزی که عامه مردم و حتی گاهی خواص هم فکر می کنند تنها راه انتقال آن راه های ارتباط مشکوک جنسی است؟ببینم مسکوت بودن مسئله سکس در ایران هم بهش ربط داره؟(به قول بعضی دوستان تابو بودن مسئله سکس.)این وحشت فراگیر از ایدز که گاهی باعث می شود پدری دخترش را از خانه بیرون اندازد.و مادر همیشه ایثارگر به دنبال دختر خود برود و خانواده شان بپاشد.
هه هه
چقدر نگرانی
عزیزان من چه کسی گفته یک آدم مبتلای به ایدز لولو است؟شمایی که کنترلی بر رفتار های خود نداری که از یک ایدزی خطر ناک تری.
زن
ببینم عالم ما خانوما جالب تره یا عالم آقایون؟ما که تو عالم خودمون مسائل زیادی را شاهدیم که معمولا به زبان نمیاد.دیشب برای شب چهلمین روز فقدان پدر بزرگ بچه ها در خانه مادر بزرگ جمع بودیم.تا یاد آور شویم چهل روز پیش در چنین روزی پدری با فرزندان و نوه هایی که بسیار دوستشان می داشت وداع کرد و دیده فرو بست تا به عالمی دیگر پای گذارد و آنجا را نظاره کند.به یادش گریستیم و به یادش همدیگر را بوییدیم و بوسیدیم تا شاید روحش ناظر باشه و آرامش یابد.محور همه صحبت ها او بود و اینکه برای شاد شدن روحش چه ها می شود کرد لا اقل همین یک سال نخستین را.یکی از مطالبی که طرح شد رنجش های عروس خانوما از مادر شوهر ،خواهر شوهر و همدیگر بود که منجر به از هم پاشیدگی این جمع طبیعی و سالم و صمیمی می شد .برای من بسیار جالب بود .همه ما اعتقاد داشتیم که این جمع برای فرزندان مون خوبه و حساسیت ماها میتونه اونا را قربانی کنه.همه ما به این نتیجه رسیده بودیم که زود رنجی ها مون منجر به کج فهمی میشه و ادراکات گوناگون (ناشی از تفاوت های فرهنگی) ما ها را از هم مکدر کرده دور می سازد .تصمیماتی بزرگ محصول یک ساعت و نیم گفتگو بود البته قطعنامه ایی مکتوب نداشتیم ولی......... شاید فرصت کنم بنویسم شان.همه اتفاق نظر داشتیم که گذشت دائمی لازمه.ماچ و بوس و احترام بین ما میتواند کدورت ها را محو که نه کم رنگ و بی اهمیت کند.همه به این نتیجه رسیدیم علیرغم بر خورد ها ی صریح و یا .....گاه بگاه با هم روز های خوش هم داشته ایم .به جوری وداع از همدیگه بود .مثل اینکه می خواهیم ازین به بعد از هم فاصله بگیریم چرا که اویی که تاکید داشت با هم بمانید و پشتیبان هم باشید رفته بود.همدیگر را غرق بوسه کردیم از همدیگر عذر خواهی کردیم قول دادیم هرگاه ناراحت شدیم در قالب کلماتی با بار عاطفی سبک به اطلاع هم برسانیم و روشن سازی کنیم.(همدیگر را روشن کنیم واقعا منظورمان چه بوده).و............و................باور کنید که دیشب خوابی راحت داشتم.شما می گویید موفق می شویم؟ما خانوم ها مملکتی هستیم پر........نگویم بهتر است.واقعا که .........!!!شاید در پشت هر ماجرایی خانمی است.و خواست او.همانگونه که ناپلئون تحت تاثیر مادرش و ژوزفین بود و همانگونه که......خودتان کتاب زن بر اریکه قدرت را بخوانید تا نقش زنان عالم را بر تصمیمات مردان متوجه شوید اگه من بگم تف سر بالاست.چی بنویسم؟
سلام فکر میکنید آدم درباره چی بنویسه ؟جالبه؟واسه چی بنویسه؟نصبحت کنه؟درد دل کنه؟.تراوشات ارزنده مغزی شو یاد داشت برداری کنه؟مبادا یادش بره؟هه ههجالبه که ما هایی می نویسیم که یه جورایی فکر میکنیم حیف از ما که کشف نشدیم.و یا چه خوب فلان کس هم آنچه را من می دونستمش می دونست.هه هه .واقعا از خودم خنده ام میگیره که دنبال یه سوژه نوشتن می گردم.همین من ،وقت هایی هست که دارم خفه میشم و نمی دونم تو کدام چاهی سر م را بکنم فریاد بزنم.خدا را شکر که وبلاگ ها هست برای مواقع....
ولی خب الان هیچ چیز ندارم که بگم نه که فکر کنید نمی دونم چطوری بگم ها....نه اصلا حرف ندارم.آخه زدم بر طبل بیعاری تا عالم مربوطه اش را ببینم.امروز می خوام دراز به دراز بخوابم و به آسمون نیگا کنم آنقدر که احساس کنم دلم مث آسمون گشاد و پهناوره و توش خیلی جا داره.آخه حرفام بوی گریه میده و بهتره تا مدتی سکوت را که زینت هر زنه آویزه گوش کنم.شما فکر می کنید موفق بشم؟آره بابا من گاهی وقتها حریف خودم میشم.همیشه هم افسار پاره نمیکنم.گاهی به خودم میگم ببین برای کی میگی.؟کی اینا را که تو احساس می کنی می فهمه ؟حالا سری تکون میدن دلت خوش باشه باورت شده؟بابا این مردوم مهربونند ،خیر اند ،می خوان در راه خدا کاری کرده باشن .میخوان منصفانه رفتار کرده باشن .وقت شونو میذارن واسه ات. حالا فکر نکن که ادراکی همانند خودت(عکس گونه)از قضایا دارند.پاشو
تعهد کاری
سلامامروز کمی حالم بهتر شده.دیروز خیلی گریه کردم.واسه شهرام کوچولو.دوستی به من دلداری میداد که: قسمت اون پسر بچه ،این بوده.قبول نمی کردم. که قسمت دیگه چیه؟ آدما تعهدشون را فراموش کردند.عاجز شد. گفت: اصلا به من چه به تو دلداری بدم؟ تو که منطق نداری. بشین گریه کن .ببین مسائل و مشکلات حل میشن.؟وقتی او از نصیحت من دست کشید؛با خودم گفتم: راست میگه . با گریه من ،که مشکلی حل نمیشه . این خودم بودم که رفتم تو خونه نشستم و از پرستاری مسئولانه دست کشیدم.که شاید دیگران باشند.به یادم آمد که ضرورت نمی دیدم ازدواج کنم و مثل زنای دیگه به کار خانه داری مشغول بشم.عینهو ساعت تو بیمارستان کار میکردم ،به طوریکه کسی از من جرات نداشت غیبت کنه ؛یا کم کاری کنه .اگر کسی غیبت میکرد با برخورد بد من مواجه می شد. زیر دستام از دستم خواب راحت نداشتند ولی آیا یک نفر از مردم فهمید ما چه می کنیم؟زیر دستام عصبانی از سختگیری هام ، بالا دستام به دلیل دفاعم از زیر دستام عصبانی. وقتی همکارانم تو حوزه مدیریت می خواستند اضافه کاری ها بین خود هامون تقسیم بشه بر آشفته می شدم چرا اونا (پرسنل)نباید خبر دار بشن؟ میگفتم وجدانم اجازه نمیده کار ها را اونا بکنند. پولها را ما جمع کنیم .توجیه می آوردند ای احمق حالا حتما میخوای بری صداشو در بیاری تو هان؟ امین نیستی تو خودی نیستی.ولی هیچگاه زیر دستام نفهمیدند که بخوان تشکر کنند چوب دو سر طلا شدم خسته شدم همه چیز را بوسیدم و گذاشتم کنار مثل یه آدم دست و پا بسته رفتم نشستم تو خونه به خانه داری و بچه داری و کهنه شویی.همون چیزایی که دیگه تخصص در حد من هم نمی خواست.از همه کندم و به تنهایی رو آوردم آدما را ناسپاس تلقی کردم ازاینجا رانده و از آنجا مانده شدم.حالا هر وقت یک مسئول می بینم میگم خب مگه من نبودم؟ اینها چرا کلاه خودشونو سفت چسبیدند ؟تا یه مادر می بینم میگم مگه من مادر نبودم؟ پس چرا اینگونه اند؟ تا یه پرستار می بینم میگم مگه من پرستار نبودم.؟بابا جون بودم، بودم بال نیست هستم هستم باله. می فهمی؟گذشت آن زمانی که آنسان گذشت.یا زنگی زنگ شو یا رومی روم .اگه مردمت را دوست داری پاشو شال و کلاه کن برو تو جبهه فعالیتت بیمارستان و تا جون داری بجنگ اگر هم نمی تونی پس شمشیر زبونت راغلاف کن و حرف نزن.ای خدا
ای کاش خودم را و سرم را نمی پاییدم.ای کاش مردمم را علیرغم بی اعتنایی ها شون و قدر ناشناسی هاشون دوست می داشتم.و یا ای کاش می توانستم فراموش کنم.و قبول کنم که آن سبو بشکست و آن پیمانه بریخت