یک جواب

از دوستان نادیده برایم این مطلب رسیده.جالب بود. *:<<<<<<<<< می خواستم بگم نوشتن لازمه اما وقتی دیدم نوشتنم توی اینترنت هیچ سودی نداره نه تنها نتونستم ارزش هایی که با پوست وگوشتم عجین شده ازشون دفاع کنم ؛بلکه متحمل ضربات سنگینی شدم که به جانم می خورد ؛تصمیم گرفتم توی دفترچه خاطراتم بنویسم: دستم رابگیر صدای ضجه دلم را می شنوی نگو نه که باور نمی کنم صدا کن حتی اگر بازخوردش را نمی شنوی لبخند بزن ببین که به صورتت سیلی می زنند سلام کن ببین که دشنامت می دهند پس نظاره کن که چگونه دوستی را فریاد می کنند آری سکوت بهتر از رنجی بود که کشیدم>>>>>>>>>>>>>>.
واقعا تو اینترنت هم مواقعی بوده و هست که............................؟
مطمئنم که هست و من نیز خود شاهدش بوده ام. ولی چرا؟
میدانید و میدانم.
 ولی بر روی آن بحث نمیکنیم و این را من نمیدانم چرا.؟

سکوت و اشک

داشت اشک می ریخت.متوجه نمی شد مشکلش از کجاست؟فقط میدید دیر جنبیده و اندوه روش رسوب تشکیل داده.عصبانی بود.ولی نمیدونم چرا با استیصال اشک می ریخت.من نمی خواستم دلداریش بدم.به نظرم اومد با ریختن اشک دلش خالی بشه بهتره.خیلی کمکها را به کسی نمیشه رسانید و فقط میتوان در کنارش ماند تا در اندوه هاش تنها نباشه.گریه هاش شدیدتر شد شونه هاش تکون میخورن.عینهو یه بچه شده که مادرش ترکش کرده و احساس غریبی میکنه.به نظر می رسد احساس خوبی داره که میتونه اشک بریزه.جالبه که با وجودیکه بی رحم نیستم هیچ اندوهگین نمیشم که گریه میکنه.به ساعتم نگاه میکنم فقط ربع ساعت طول کشید اشکاشو پاک کرد سرش را بلند نمیکنه تو چشام نگاه کنه.خجالت به سراغش اومده که گریه اش گرفته.ولی سکوت من بهش فرصت میده خودش را جمع و جور کنه.خدای من.چه خوبه که توانست گریه اش را ........ کاش همه آدما میتونستند گاه گاهی گریه کنند.عجز بده ولی نومیدی بدتره.انسان باید احساس عجز کند که گریه اش بگیرد.ولی وقتی به خودمان اجازه ندیم احساس عجز کنیم و عملا قدرت غلبه هم نداشته باشیم دیگه بدتره. دوستش دارم.آرام از روی صندلیم بلند میشم .می رم پشت صندلیش می ایستم.دو تا شانه هایش را با کف دستانم لمس می کنم صورتم را کنار گوشاش می برم و میگم حالا احساس بهتری داری نه؟سرش را به علامت تصدیق تکان میده.بهش میگم شاید دوست داشتی برای دلداریت چیزی می گفتم هان؟با حرکات لبش بهم تفهیم میکنه که نه چندان فرقی هم نمی کرد.همه چیز در سکوت می گذره.ازش سوآل میکنم میخوای واسه ات یه چایی گرم بیارم.با سرش علامت خیر را نشان میده.بازم کنارش می شینم و دو تایی مون روی میز را نگاه می کنیم.تحمل این سکوت برای من چندان رضایت بخش نیست.ولی او انگار برایش کافیست کنار من باشد و بس.مدت سکوت مان هم به ربع ساعت می رسد.و چه سخت بود همین ربع ساعت را تحمل کردن. آرام از جا بر می خیزد.سرش را به زیر انداخته.زیر لب کلمات خدا حافظی را ادا میکند و قرار می گذارد هفته آینده بیاید.نگاهش تشکر آمیز است.چشمانش را در آینه اتاق نگاه می کند.با برانداز رنگ چشمانش خیالش راحت می شود.از اتاق خارج می شود و من میمانم در عین بهت و حیرت

باز هم بنویس

آره شاید موندم چی بنویسم.وبگردی باعث میشه اعتماد به نفسم پایین بیاد.چه نوشته های قشنگی خوندم !می بینم برای نوشتن خیلی هم احساس راحتی نمی کنم.
واقعا بعضی قلم ها چه زیبایند!
خوبه که آدم تصمیم داشته باشه بنویسه.اونوقت چشاش رو با دقت وا میکنه و تو ذهنش طرح نوشتن اون صحنه را ترسیم میکنه.ممکنه بعد ننویسه و ازش اثری به جا نمونه ولی در ذهنش حک شده.شاید یه روزی دیگه که هیجاناتش متوسط شدند اونو نوشت.
از روزی که خود را ملزم به نوشتن در اینجا کرده ام همه آنچه را که در اطرافم است با ولع تماشا میکنم.
و اینو به دیگران نیز توصیه میکنم که بنویسید.ممکنه برداشت های من از زندگی به قشنگی برداشت های....نباشه.ممکنه به کار گیری و انتخاب کلمات در من به هنرمندی ...نباشه.
درسته که ممکنه با برداشتن مهر از زبانم نتیجه چندان مطلوب نگیرم و مطالبی را لو بدهم که............ولی نوشتن لازمه.شایدم بشه بگم واجبه.
وقتی یه خانومی از تردیداش و نگرانی هاش نوشت و خوندم........وقتی یک نفر از فکرایی که تو طول پرواز با هواپیما به سراغش اومده نوشت.وقتی اون یه نفر از چگونگی گذران لحظات بیکاریش نوشت......وآن دیگری از خشم هاش ...و آن دیگری از خاطراتش.....و آن دیگری از حدس هاش
وقتی یه نفر با هزاران امید از آموزش دادن هاش نوشت و آن دیگری از قصه غصه هاش و لب ورچیدن هاش
فهمیدم نوشتن واسه همه کس مفیده و هرکدام از ما به طریقی از فشار بار عاطفی رهایی می یابیم.
بنویسیم حتی اگر کاربرد کلمات را نمیدانیم.حتی اگر املای کلمات را نیز و آیین نگارش را نیز
بنویسیم حتی اگر تداعی هایی اتفاقی داریم به طوریکه با خوندن دست نوشته هامون استنباط بشه از شاخه ای به شاخه دیگر پریده ایم و به حاشیه پردازی های بی خاصیت گرفتار آمده ایم
بنویسیم حتی اگر آن کس که نوشته مان را میخواند به سلامت روان مان شک کند .بنویسیم حتی اگر متوجه خاصیتش نمی شویم..
کاش همه ما در آشپزخانه مان تابلوی سفید بزرگی داشتیم که در کنارش ماژیکی برای نوشتن گذاشته شده بود و هر آنچه به ذهنمان خطور میکرد بدون تردید بر آن مینوشتیم
کاش هر کدام ما را قلمی بود برای نوشتن و لوحی برای ثبت افکار و همتی و امیدی و
هیچگاه نتوانستم بفهمم چرا از نوشتن خوشم میآید حتی اگر سیاه کردن کاغذ باشد
آیا به شما نیز گفته ام که آرزو داشتم روزی در قبرستان کاغذ ها دفن شوم؟
به شما میگویم نوشتن حتی با اون خط بد مکتب نرفته ام برایم جالب است.

سلام.اینم از سفری که نرفتنش لجم رو در میآورد.رفتم و بر گشتم و خدا را بر این توفیق سپاسگزارم.
چشمم که به جمعیت مشتاق دیدار افتاد تازه از خودم خجالت کشیدم که واقعا متوجه نبودم که...............
بر پهنای چهره ام قطرات اشک جاری بودم که نمیدانم از شادی بود یا از ............ولی واقعا حالم رقیق شد و اونوقت بود که دعاهایی کردم که در طول نه تا سفر قبلیم سابقه نداشت.یه زیارت با دیدگاه هایی جدید.
تموم اون سفر های نه گانه قبلیم را مرور کردم و تعجب کردم چگونه این روزها را و سالها را تا به امروز گذرانده ام.
خانومی را تو این سفر برای بار دوم ملاقات کردم که شرمنده ام کرد.اگر این چنین زنان را می شود وظیفه شناس خواند پس...............؟متاسفم که خودم را قاصر از  تشکر از چنین زنان می بینم.معصوم و زحمت کش.کوشا و بی ریا.کاش همسرش بتواند(که مدعی است میتواند) از او و زحمات بی دریغش تشکر کند و خجل نشود.کاش فرزندانش بتوانند (که بعید است در اون سن و سال کم بتوانند بفهمند)این همه محبتش را سپاسگزار باشند. سفر خوبی........................خدایا این چنین سفر هایی برای دیگران نیز........

خوبه.میرم.خواهم رفت