نوع آ

باید یه تلفن در دسترس فرد مبتلا به آنفلونزا باشد منظورم یه شماره تلفنه که زنگ بزنه بهش و گریه کنه ناله کنه غر بزنه و این انتظارش را بر آورده کنه که دلداریش دهد تو خوب میشی بهتر میشی اینجور نمیمونه سختیش همین درجه حرارت بالا(تب)و همین کوفتگی تن است استامینوفن به زودی اثر ضد درد ضد تب خود را نشان خواهد داد گریه نکن صبوری کن عجول نباش تا مگر شاید فرد مبتلا بتواند آرام گیرد.اینکه مسئولین بهداشتی درمانی فقط بفرمایند فرد مبتلا به آنفلونزای نوع   آ   را توی یه اتاق آخر بخش یا کنج خونه قرنطینه و ایزوله کنید کافی نیست چون دل آدم از تنهایی و بی توجهی دیگران میترکد.منکه هنوز نفهمیده ام نوع آنفلونزایی که مبتلا شده ام آ هست یا بی  یا سی ولی هر کدام باشد بنا را گذاشتم بر نوع پر خطر آ و خودم را ایزوله کردم مبادا ضعیف تر ها پیر تر ها لطیف تر ها را مبتلا کرده باعث احساس گناه خود شوم درین مدت صد و سیزده ساعت استراحت از غصه منفجر شدم هی به خودم گفتم وصیتت را بنویس با دنیات خداحافظی کن برای خودت سوگواری کن مرثیه سرایی کنسعی کن آرزوهاتو به خاطر آوری مروری بر زندگی گذشته ات بکن به همه کسانی که نذاشتند اونجوری که خودت دوست داشتی و ترجیح میدادی زندگی کنی نفرین کن برای همه اونایی که کمکت کردند روز هایی خوب در زندگی داشته باشی دعا کن چنین بیماری نگیرند و ...و... و... 

خلاصه آدم از تنهایی به لب می آید اگر نبود پخش گه به گاه صدای افتخاری از سیما (تلویزیون)و نوشتن در وبلاگ و تلفن های دوست و آشنا و مادرم و فامیل مرده بودم آخه این چه تجویز رنج آوری است که فرد مبتلا به آنفلونزا تا هفت روز نباید کسی را به چشم ببیند و نزدیک تر از پنج متر باهاش حرف نزند .این پسر آقا داماد من که گوش نکرد به این حرفا هی اومد خونه ام و تا یک متری ام و گفت مامان خوب میشی صبور باش با این وجو نشستم و حسابی گریه کردم بیچاره پیر های هفتاد و چند ساله که از تنهایی جان به لب می شوند 

تبم کاملا قطع شده و دیشب را خوب خوابیده ام ولی انگاری هنوز کسلم