آغاز آموزش بالینی دانشجویان

 

دانشجویان سر ساعت هفت و سی دقیقه در بخش بیماران روانی حضور یافتند و ما کار آموزش را شروع کردیم . 

بیماران داروها و صبحانه شان را خورده بودند . عازم زمین ورزش بودند که جمع دوازده نفره دانشجویان کامل شد.گرچه بیماران هم پانزده نفر بودند ولی جمع سفید پوش دانشجویان بیشتر به نظر می رسید خانم کاظمی کاردرمانگر بیمارستان نرمش را با سوت ورزشی خود آغاز کرد و دانشجویانی که هنوز از بهت رویایی با بیماران خارج نشده بودند همراهی میکردندو 

همه با صدایی قاطع می شمردند یک<دو<سه و چار و زمین ورزش شاهد  بی انگیزه بیماران و دانشجویان بود کم کم دانشجویان و بیماران گرم شدند و ورزش به پایان خود نزدیک شد.هر چند وقت یکبار یکی از دانشجویان خودش را به من می رسانید و سوآل میکرد من چگونه باید رفتار کنم؟ و من میگفتم صبر کن ساعت ده خواهم گفت.بیماران به داخل سالن راهنمایی شدند توپ های والیبال . بسکتبال جمع شد و بساط چایی و بیسکوئیت و سفالگری بر پا شد خانم کاظمی برای دانشجویان از نحوه کار با بیماران روانی و برنامه روز های مختلف هفته درین قسمت سخن گفت. 

بیماران و دانشجویان پیش بند بستند و به کار کردن با گل پرداختند یکی از بیماران اظهار داشت من گل بازی نمی کنم این کار بچه هاست دیگری مهره هایی درست کرده بود و سومی میوه (انگور و سیب و موز و هلو).بعضی ها تمابل بیشتری به بافتن شال گردن و فرش نشان میدادند و من گرداگرد بیماران و دانشجویان می گشتم تا شاهد کار آنان با گل و با بیماران باشم.بعضی دانشجو یان کنجکاوانه بیماران را مینگریستند . از آنان سوآلاتی می پرسیدند و پرسشگرانه مرا نیز می نگریستند.ساعت به نه و نیم نزدیک شده بود که همه را به صرف نیم چاشت دعوت کردم . در حیاط بیمارستان قدمی زدیم.بعد از آن به بخش بیماران بازگشتیم(روزها در بخش بیماری نمی ماند و فقط پرودنده ها و پرستاران آنجا هستند).با مسئول بخش آشنا شدند از برنامه های بیماران در سه شیفت کاری پرستاران آگاه شدند . پرونده ها یی را که مربوط به بیماران شان بود بر داشتند.حین مطالعه پرونده بیمار ها پی بردند بعضی بیماران حتی اسم خود را به درستی نگفته اند مبادا دانشجویان برایشان تهدید آمیز باشند بعضی نشانه هایی بیماری را که منجر به بستری شدن شان شده به درستی نگفته اند و بعضی از گفتن تعداد فرزندان و وضعیت تاهل شان طفره رفته اند.دانشجویان هراس داشتند نتوانند در مدت دوازده روزی که در بخش هستند به بیماران نزدیک شوند برای آنان از تکنیک های برقراری ارتباط سخن گفتم و دلداری شان دادم که موفق خوهید شد. 

برای هرکدام از تکنیک ها مصداق هایی آوردم و دانشجویان را اطمینان دادم که در پایان روز های کار آموزی مهارت برقراری ارتباط را خواهند آموخت. 

ساعت دوازده و نیم دانشجویان بخش را ترک کردند تا بعد از ناهار و نماز بر سر کلاس تئوری روش تحقیق تا ساعت چهار بمانندوجمع یکدست و صمیمی دانشجویان به من نیز این امید را داد که سال تحصلی امسال را به خوبی آغاز کرده ام.با خانم کاظمی کاردرمانگر و خانم دنا صادقی روان شناس بخش نیز صحبت کردم تا در امر آموزش دانشجویان همکارانم باشند آنان با لطف و محبت قبول کردند و امیدوارم روز بیست و نهم مهر ماه به اطلاع شما برسانم دانشجویان به دریافت چه آموزش هایی توفیق یافته اند. 

برای دانشجویان توضیح دادم در پایان این بخش قادر به دانستن و عمل کردن چه خواهند بود  

دانشجویان جوان و مصمم اند.وجودشان نوید بخش آینده روشنی برای پرستاری است و با خود می اندیشیدم چه سربازان گمنامی دارد این حرفه پرستاری و تیم درمان بیماران روانی.

.