یک آرزویی که بر آورده شدنش زحمت زیادی نداشت

دانشکده ÷رستاری مامایی دانشگاه علوم ÷زشکی اصفهان در میان باغستان انجیر و انگور و توت و گردو قرار دارد. 

همه روزه وقتی میاییم دانشکده کسانی را مشغول برداشت میوه می بینیم ولی از آنجا که اینجا محل کار ماست و لباس رسمی اطو کشیده و تمیز و مرتب تن ماست به میوه های درختان نیم نگاهی هم نمی اندازیم.و فقط با حسزت نگاه به آدمای آزاد می کنیم اونا که نوکر ظاهر و سر ولباس خود نیستند و در خدمت سلامت خویش اند 

امروز ساعت هفت و بیست دقیقه به دانشکده رسیدم دیدم همکاران اداری هنوز نیامده اند یه سبد کوچولو برداشتم و رفتم باغستان انجیر و تا دلتان بخواد انجیر های سیاه رسیده را چیدم و زیر درخت همانجا از میوه ها تناول کرده شکر خداوند آفریننده به جا آوردم.وقتی رسیدم دانشکده یکی از دوستان مرا دید در حالی که خاک آلود و تار های عنکبوت عینهو گوشواره و تاج رو سرم بود میگه ببینم چکار کردی با خودت؟اینا چیه؟چرا به خدمتگزار دانشکده نگفتی این سبد انجیر را واسه ات بچینه برو تو آینه خودتو نگاه کن به چه شکل و رو در آمده.گفتم تازه کجاشو دیدی؟کفشم تا زانو داخل گل ها فرو رفته لیز خورده رو زمین خاکی تو شیب و باطن لبتس هام هم ÷ر از خاک شده.ولی آرزویی را که مدتها داشتم بر آورده ساختم با دستای خودم میوه چیدم و همونجا به گرد و خاک ها غیر استریل و طبیعی خوردم و بیاد آوردم دختری روستایی بوده ام و از اصل خویش مدتهاست دور افتاده ام. 

وقتی رسیدم داخل اتاقم(محل کارم)هنوز هیچکدام از همکاران اتاق های مجاور نیامده بودند فورا لباس هامو گرد گیری کردم کفش گلی ام را تمیز کردم و منظم و مرتب نشستم پشت میزم گویی نه خانی آمده نه خانی رفته. 

حالا هم دارم برای شما از یه موضوع به ظاهر پبش پا افتاده ولی به واقع مهم مینویسم که ما حتی دلخوشی های کوچک خود را نیز از دست داده ایم آنوقت انتظار داریم افسرده نباشیم و اضطراب نداشته باشیم