دیروز رفتیم مرکز مدرس (مرکز نگه داری بیماران مزمن روانی).تو فضای زیبای بیمارستان که درختانی سر به فلک کشیده و زمین رنگانگ از گل و چمن بود ساختمان هایی برای نگه داری از بیماران وجود داشت بیماران روانی که ظاهر اسفناکی داشتند در فضای بیمارستان در زیر درختان لمیده بودند راه می رفتند خوابیده بودند و منتظر گذشت ساعات صبح تا به موقع ناهار برسند .اتاق موسیقی درمانی بیماران مجهز به یک ارگ بود و بیماران(هجده نفر)برای اجرای همخوانی گرد هم جمع شده بودند ولیکن بدون هیچ انگیزه دانشجویان را استقبال کردند چهل و شش دانشجو به همراه خانم مهرابی و آقای نوری مراهمراهی می کردند.بعد از دیدن بخش های جدید و قدیم بیمارستان راه بازگشت را تا داشگاه در حالی طی کردیم که در چشمان دختران جوان اشک حلقه زده بود گویی اندوه و ارعاب هر دو دانشجویان را در بر گرفته بود.مدتها از دوران دانشجویی ام گذشته بود بیست و شش سال پیش در همین بخش بیمارانی آفتاب سوخته باعث احساس درد و غم ساخته بودند. 

بیماران التماس می کردند پول برای خرید سیگار بدهیم.فقط هم بستنی و سیگار دوست داشتند.