مصاحبه تحت فشار

دانشجوی جوانی که وبلاگ منو میخونه می پرسه 

خانوم چطور توانستید کنار همسرتان بیست و شش سال بمانید و زندگی تان از هم نپاشه؟ 

بعد هم گفت البته این یک تحقیق غیر رسمی است از کسانی که بیش از بیست و پنج سال با هم زندگی کرده اند. 

گفتم به تعداد سال هایی که در کنار هم زندگی کرده ایم نگاه نکن به میزان رضامندی بنگر .

سوآل کرد آیا از زندگی خود راضی هم بوده اید؟ 

گفتم :سوآل کن به چه میزان رضایت دارید؟یا داشته اید؟ 

پرسید: اصولا همسر آدم باید خوش خلق و خوش سر و زبون باشه که زندگی دوام بیاره؟ 

گفتم :هر دو طرف باید بتوانند دوام بیاورند .حالا از هر چیز مفید به برقراری و حفظ رابطه که هست هم مجهز باشند.

سوآل کرد :ایشان برای شما احترام قائل بودند؟(یا نسبت به شما محبت داشتند؟). 

جواب دادم : نیازروح و روان  انسان به محبت همانند نیاز تن انسان به اکسیژن است . 

بی محبت مگر می شود دوام آورد؟حالا هر دو نیاز به محبت دارند ولی طریقه ارضا نیاز ها در طرفین کاملا مشابه ممکن است نباشد. 

 نیاز به احترام نیز از نیاز های روانی انسان هاست.هر انسان نیازمند محبت بی قید و شرط و تایید و احترام است .اگر همسر ها به یکدیگر مهر نورزند و همدیگر را تایید نکنند در این دوزخ سرد چگونه میشود احساس گرما کرد؟ 

سوآل کرد :شما با هم صحبت میکردید کارتان به اختلاف کشیده نمی شد؟ 

(همیشه موافق هم حرف میزدید؟) 

گفتم :اختلاف بین زن و شوهر ها،در حالی  که سالهای تاثیر گذار کودکی و نوجوانی و جوانی شان در محیط هایی متفاوت از هر لحاظ رقم خورده  امری طبیعی است . ولیکن به هنگام صحبت باید رعایت قوانینی را کرد که مهارت گوش دادن نام دارد .که نمی تونم بگم این به معنای آن بود که من و او با این قوانین به خوبی آشنا بوده ایم( بخشی از مشکلات شناخت نداشتن(آشنا نبودن با مهارت هاست)و بخشی لجاجت و ب غلط خود پا فشاری کردن چون نظر شخصی منست و اگر کوتاه بیایم به معنی سواری دادن به طرف است و اعتقاد به جنبه نداشتن طرف خود).من او مبرای از عیوب نبوده و نیستیم ولیکن هر دو معتقد بوده ایم باید با علم ارتباط آشنایی داشته باشیم و خود را ملزم به رعایت آنچه تاکید شده بنماییم. حالا تا چه حد موفق بوده ایم بماند. 

سوآل کرد : آیا شما با هم شوخی هم میکردید؟یا همیشه در خانه شما فضایی جدی حاکم بوده؟ 

جواب میدهم: درسته که ما آدمایی جدی در جامعه داریم (مثل پلیس های وظیفه شناس، معلم ها، مربی ها و مدیران .)ولی اگر گاهی اوقات به شوخی برگزار نکنیم که فضا خشک و عبوس میشود .انعطاف به خرج دادن ،تو شوخی انداختن و   سر به سر گذاشتن وظیفه یکی از طرفین نیست . هر دو گاهی لازم است تغییراتی در رفتار هاشون بدهند. 

سوآل میکند:  خانم همسر  شما خشمگین نمی شدند؟طفره نمی رفتند؟عکس العمل شما چی بود؟هیچوقت باهاشون قهر نمی کردید؟وقتی دعوای تان میشد کی اول کوتاه می آمد ؟ اگر شما کوتاه می آمدید پشیمان تان نمی کرد؟خودتان میتوانستید کوتاه بیایید؟ایشان کوتاه می آمد شما سریعا می بخشیدید؟ 

بهش میگم : پس اینا دغدغه های ذهنی هر جوان است که از ازدواج وحشت دارد؟هان؟ 

بهش میگم « محبتی که انسان به همسرش دارد باعث میشود نتواند رنج او را تحمل کند .پس سعی میکند اولا برای او همسری باشد که مقبول او باشد. دوم اینکه وقتی بینشان شکر آب شد دنبال راه حل باشد .نه اینکه تازه اگر او رجوع کرد از آشتی سر باز زند .ولی خب هیچ آدمی نباید خودش را مسخره کند. تا میتوانیم باید مراقبت کنیم شکر آب نشود و وقتی بحث مان شد تمام پل های پشت سر را خراب نکنیم. کلمات نیشدار و طعنه های تلخ نزنیم و به قلب لطیف طرف مقابل که با نیش زبان جراحت بر میدارد توجه کنیم. ولیکن گل بی خار کجاست؟همه ما کم و بیش مواقعی میل داریم حرفی بزنیم تا خودمان را از نظر عاطفی تخلیه کنیم و نیشی هم در جگر طرف مقابل که حالا دشمن تصورش کرده ایم فرو ببریم.من و او هم مبرای ازین رفتار ها نبوده ایم ولی هردو قبول داریم انسان ظریف و لطیف و شکننده است و خیلی زود جراحت بر میدارد و ممکن است مرغ دلش از بام ما بپرد و دیگر به سختی برگردد و بر این بام بنشیند.