غزه

وقتی دیشب آدمایی را دیدم که مث برگ خزون ،ریخته بودند وسط میدونی تو غزه ،.با خودم گفتم دیگه حرف نمی زنم نمی نویسم غذا نمیخورم زندگی نمی کنم..... 

هنر عکاس و فیلمبردار و گزارشگرا همینه 

 که من و امثال منو 

 با واقعیت های تلخ مواجهه دهند 

 تا کاری کنیم. 

همون وقت به قدری تحریک احساسات شده بودم که گفتم کامپوتر را روشن کنم و وبلاگم را از صفحه اینترنت حذف کنم. 

مطالبی را که نوشته ام حذف کنم. 

مطلب جدید ننویسم.و.... 

نمی دونم چطور تونستم بخوابم 

 ولی وقتی چشم واکردم 

 هفت ساعت خوابیده بودم. 

پس حتما یه تکانه احساسی بوده. 

اگر دولتمرد ایرانی بودم چه میکردم؟ 

وقتی در اون لحظه بودم. 

کشتار کودکان ،زنان و مردان ، انسان هایی که معتقدیم احترام شان بر ما واجبه. 

الفتنه اشد من القتل را حتما شنیده اید  

بله دیگه فتنه کردن را ببین  

که از قتل عام هم بدتر و شنیع تره. 

دلم میخواست زندگی نبود 

 انسان های تشنه به خون هم نبودند 

 خدا خلقت نکرده بود 

 از اول هم هیچ نبود 

 .وای 

خدایا در حالی که سال مسیحی ها نو میشود  

این فجایع چیه؟ 

چرا شادی ها را با اندوه ها گره می زنند؟ 

مگر نه اینکه حافظه انسان در هر عید و جشن وشادی، باز به خاطر می آورد این محرک های شرطی را؟ 

چرا افق دید را تیره و تار میکنند؟ 

 و به مسئولیت رفتار های خود نمی اندیشند؟ 

ببینم من نیز این چنین هستم؟ 

من نیز وقایع خوب و بد را همزمان با هم آورده ام؟ 

انسان هایی را که مطالبم را میخوانند شرطی کرده ام؟ 

(یادگیری شرطی بحثی است در روان شناسی یادگیری). 

همون که در هر مناسبت به ظاهر جالب ،دل ما میگیره 

 چون مثلا هر عید به خاطر نداشتن لباس نو ،در حالی که همه شاد بودند ما غمگین بودیم 

 و الان که روزگار غصه ها سر آمده خاطره اش دست از سر ما ور نمی داره. 

چرا همه شادی ها و غم ها بهم اند؟ 

کاش این روز ها و شب های سال نو مسیحی چنین اخبار دهشتناک از تلکس های خبری مخابره 

نمی شد. 

گرچه خبرنگاران شرافت کاری دارند 

 و چاره ای جز حساس کردن بی خبران سر در برف فرو کرده همچون کبک، ندارند 

 ولی کودکانی را بگو که در حال رشد اند. 

ما با این حجم اخبار، چگونه فرزندانی امیدوار، خوشحال و سالم بار آوریم؟

کاش من یک سرباز بودم 

کاروان پزشکی از بندرعباس عازم غزه شد  

از همسرم خواستم اجازه دهد به عنوان پرستار بروم  

مثل همیشه(حادثه بم)نگاهم می کند 

 و میگوید 

؛ بفرما،کی مانع رفتن تان است؟؛  

ولی وقتی شال و کلاه میکنم  

و چمدانم را میبندم 

 و مصمم به رفتن می شوم  

به رخم میکشد ؛مرد این خانه کیست؟ ؛

خدایا.....