غم عمیق و واقعی یک زن

تو بخش بیماران روانی زن یه بیمار بستری داشتیم که زنی بلند قد بود با دو فرزند دختر و پسر.وقتی از دختر فلج خود صحبت میکرد اشک می ریخت..بزرگ منشی پیدا کرده بود.از بس غصه خورده بود.همسرش نابینا بود و او حق داشت بسیار ناراحت باشد.برای خودش ارزش و احترام بسیار قائل بود.در مدت بستری بودن در بیمارستان کم کم رفتارهاش تغییر کرد.آرزو داشت آدما مودب و مهربان باهاش برخورد کنند و به او تهمت نزنند که چون شوهرش نابیناست چرا آرایش چهره می کند.از برادر همسرش دلگیر بود.ما قادر نبودیم دلداریش بدهیم.چون همه مشکلاتش واقعی بود .به دانشجویان گفتم او نمی دانسته از محبت خانواده همسرش بی نصیب بماند در حالیکه به آنان محبت کرده است خیلی سخت است با این فرد نابینا ازدواج نمی کرد.