سالگرد آشنایی با اینترنت

سال هشتاد شمسی بود یعنی دقیقا شیش سال ÷یش.در چنین روزی داشتم تو سایت گویا نگاه می کردم به انواع سایت ها که با سایتی که جدیدا اعلام موجودیت کرده بود آشنا شدم.اسمش بود ایران بحث.صفحه خیلی خوشرنگی داشت ساده بود و پیام گذاشتن توش هم برای آدم مبتدی ایی مثل من راحت بود.تا اون روز جایی به این قشنگی ندیده بودم.جذبم کرد.رفتم اونجا پیام گذاشتم.چه پیام هایی!یه عده دوست پیدا کردم.تشویق،راهنمایی،هدیت ، آموزش و حمایتم کردند دستم بگرفتند و پا به پا بردند تا اینکه شیوه نوشتن پیام ،گذاشتن پیام و رسم حضور در اینجا را هر چند ناچیز آموختم.حالا وبگردی هم می کنم و دیگه کمتر کتاب و روزنامه میخونم.خیلی تنوع داره اینجا.هر نوع آموزشی میده.خیلی ها گفتند اوف،لولوست بهش نزدیک نشو.موضع تهمته،ازش دور شو.با موذیگری طعنه زدند از جون این پدیده چی میخوای؟نکنه...ولی من تحمل کردم چون :"هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست"/اونا که خودشون را از چنین پدیده محروم می کنند مغبونند.برای رضای چه کسی؟تحصیل کرده های با شعور بالا را اینجا ملاقات کردم.مهربونی و صفا دیدم.تحملم کردند و ادبم آموختند.از نوعی که نداشتم.تغییرات مطلوب در من ایجاد کردند.بی مزد و بی منت.مهربونی هاشون و صداقت هاشون اینجا میخکوبم کرد و موندم و دیگه سراغ از دنیای بهتری نگرفتم.دل خوش شدم به اینجا و از بسیاری آزار هایی که از نزدیک ترین دوستان و فامیل خونی دیدم نرنجیدم چون اینجا را داشتم که پر و بالم میداد و تشویقم به پرواز تا بی نهایت می کرد.از فشار هایم در زندگی کاسته شد.هضم آدمای اطرافم را هم آموختم.از معلمینی که ندیدم شان تا دستشان را ببوسم و آموختن را در سن چهل و دوسالگی از سر گرفتم تا به خاطرم باشد میتوا ن " ز گهواره تا گور دانش بجوی"حالا که به گذشته می نگرم می بینم رشد من در اینجا خیلی کند بوده و به اندازه جوانان نبوده ولی ماندنم و دوام آوردنم برای بعضی جالب بوده.اگر بلاگ اسکای را نیافته بودم اینقدر نمانده بودم.حضورم در اینجا روزانه یکی دو ساعت است ولی آهسته و پیوسته حضور داشته ام.دوری از اینجا برایم سخت است وپ