موضوع دعوا لحاف ملا نصر الدین

دیشب خواب بودم.ساعت یازده بود.همسرم با پسر کوچولویم بحث داشت.بلند بلند داد می زد(هر کس که دیگه ندونه چطور حرفش را میشه به کرسی نشوند داد می زنه).فکر کنم غیر از من همسایه ها هم صدای فریادش را می شنیدند.داشت میگفت :پسر ، تو باید رشته تجربی بخونی تا در آینده دکتر بشی.و پسر ک... که در سن پانزده سالگی اعلام استقلال می کند پا وایستاده بود که نه من  رشته علوم انسانی می خوانم.پدرش میگفت  : اگر من باید حمایت مالی کنم تو را تا درست تموم بشه نمی کنم  اگر به حرفم گوش نکنی.و پسر میگفت این باید در راستای علائق خودم باشد برای رضایت شما نمیخوام انتخاب رشته کنم.میگفت تو تنبلی بچه میخوای علوم انسانی بخونی که کسی نفهمد حال درس خوندن نداری و پسر میگفت این به خود شما مربوط است که چگونه تعبیر کنی یا تنبل و بی حالم یا بی استعداد ولی هر چه هستم اجازه نمی دهم کسی حتی پدرم بگوید چه رشته ای برای من خوبه.من عجله دارم و پزشکی دیر ثمره می دهد و من هم حالم بهم میخورد با جسم آدمیزاد تو اتاق تشریح برخورد داشته باشم.من ترجیح میدم در آینده یه روان شناس بالینی باشم.آقا این پسر پانزده ساله نه تنها جسم اش ورزیده شده و دیگه کسی حریفش نیست فکرش هم باز شده.باباش مستاصل که پسرم به خدا قسم من مادرتان را با همه ...هاش فقط به این دلیل تحمل کردم تا شما ها محیط امن برای درس خوندن داشته باشید منو پشیمان نکن از صبر و حوصله ایی که در برابر مادرتان از خود نشان دادم و پسر که گویا مقاومت کردن را از مادر آموخته همچنان مترصد ایستادگی گفت به من مربوط نیست تو یا مادرم کدامیک آن دیگری را به خاطر بچه ها تحمل کرده همین قدر بگویم که وقتی خود را در حال گرفتن مدرک فوق لیسانس روان شناسی تصور می کنم غذق در شادی می شوم.من دوباره چشمام گرم شد و خوابم برد و متوجه نشدم دعوای این دو نفر تا کجا ادامه یافت و چه نتیجه داد ولی یک آن تو خواب دلم شکست که پس این جناب همسر فقط منو تحمل می کرده شیطونه میگه دم دمای مردن برم یه تقاضای طلاق به دادگاه بدم بعد بمیرم.اینهمه بی مهری تحمل کردن برای یک زن آسون نیست.