توبه

دقیقا یادم نیست کی ولی قبل از مرداد ۸۳ بود که تو سایت ایران بحث یه سوآل طرح شده بود(اعضای تیم ایران بحث ابی. آریا  لیدا رها دومان امیر  بودند.).این جمع پراکند و دیگه کمتر از هم سراغ می گیرند.

بفرمایید :

چگونه میتوانیم با جنس مخالف خود رابطه منطقی و صحیح داشته باشیم

سایت ایران بحث فضایی بود که شما میتوانستید اظهار نظر کنی و  ارسال کردن پیام ها خیلی آسون بود . یادش به خیر

دوستانی که از اونجا پیدا کرده ام را هنوز دوست دارم.

من هم که بضاعتی نداشتم که بخوام در این بحث شرکت کنم.

ولی خب رو که نیست.سنگ پای قزوینه .خودم را از تک و تا ننداختم و اظهار فضل نمودم

خدا روز بد نصیب گرگ بیابون نکنه.افتادم تو هچل .حالا هی باید جواب عمر و زید و....را می دادم.نمی شد هم کنار بکشم .دیگه افتاده بودم تو بحث.آسمون و ریسمون را به کمک می طلبیدم تا دانش نداشته خود را به رخ هم بحثی هام بکشم.

عقاید خاصی هم داشتم که اصلا چه نیاز به برقراری رابطه هست؟چه اصراری به داشتن رابطه دارید؟و......

خلاصه دوستان کمک کردند و یه بحث جمع و جوری شد و سفره اش را جمع کردیم و من پرینت پیام ها را  گرفتم و یه کپی هم در وبلاگی گذاشتم از سایت بلاگ اسکای و پاس وردش را گم کردم.

امروز پرینت ها را یافتم و نشستم به خوندن.و به عیوب کار پی بردم.ایراداتی که داشته ام و خودم بی خبر بوده ام.صحبت هایی که می شد کرد و به ذهنم نرسیده بوده چون بحث داغ بوده و من حالت تدافعی داشتم و فکر نکرده پیام پرانی می کرده ام.خدا اون روز را نیاره که انسان احساس خطر کند و حالت تدافع به خود بگیرد بدون فکر چه کارها که نمی کند.

بعد از سه سال از نوشته هام خجالت بکشم روز قیامت که پرونده اعمالم را نشانم میدهند چه حالی دارم.خدا به دادم برسد .فکر کنم خودم هم با خدا موافقت خواهم کرد در آتش سوزان جهنم بندازدم.و حتی اگر خداوند بخواد منو ببخشه مث کاتولیک تر از پاپ ها خودم بهش اعتراض میکنم و میگم چه جای بخششی؟هرچه خدا اصرار میکنه همین که فهمیدی خطا داشتی کافیه من ارحم الراحمینم و اختیار تام هم دارم و میخوام ببخشمت خودم از نهایت شرم میگم نه والله سوختن تو آتیش از این شرمندگی برام راحت تره.گرچه تحمل اون آتیش جهنم که تعریفش را می کنند  اینقدر ها هم راحت نیست میخوام بگم واقعا شرمندگی را تحمل کردن خیلی سخته.

یکی نیست به من بگو آخه مگه تو فضولی که هر جا آشه تو فراشی؟(نه ببخشید هر جا بحثه خودتو قاطی میکنی؟).یکی نیست به من بگه اول برو یه خورده فهم و دانش و شعور و تکنیک بحث یاد بگیر بعد بیا.وقتی آدم از درون خودش یه پند دهنده نداشته باشه و یا داشته باشه و نصیحت نیوش نباشه روزگارش همینه.بارها پدرم حین بحث با برادرم بهم گفته بود پاشو جلسه مباحثه را ترک کن تا بعدا از شدت عصبانیت باخت تو بحث گریه نکنی و قهر نشی ولی تو گوش مبارکم نمی رفت.هنوز هم بعد از سالها فاصله گرفتن از دوران سرزندگی و نشاط جوانی سرم درد میکنه برای خودنمایی در جریان بحث ها.انگاری بلغور کردن و نشخوار هم دست از سر من ورنمیداره.

نمیدونم چرا به ذهنم نمی رسید از کسی که این سوآل را طرح کرده بود بخواهم ضرورت  داشتن رابطه منطقی و صحیح با جنس مخالف را برام توضیح دهد

همین جوری با یه پیش داوری ظالمانه  و تکیه بر ذهنیات خودم  او را متهم کردم بودم به تمایل بیش از اندازه داشتن به برقراری رابطه با جنس مخالف

 و بعد هم اظهار نظر کرده بودم .

در حالیکه حالا می بینم چاره ای نداریم در بسیاری موارد که با جنس مخالف حشر و نشر و گفتگو داشته باشیم. او چقدر خوب طراحی سوآل کرده بود.

(لازم به تذکر است اگر همین رفتار را متقابلا کسی با من داشته باشه هوار و فریادم به آسمان بلند میشه و به هر جا برسم گله و شکایت میکنم.).

کوته فکری یه آدم چقدر میتونه باشه؟

زشتی ذهن یه انسان مدعی چقدر میتونه باشه؟

از وقتی یه بیمار روانی دیدم که گریه می کرد و میگفت:

 ای خدا  ،به آبروی  امام حسین (ع) ،تو همین ایام سوگواری اش، زمین را از لوث وجود من آلوده، پاک کن .که عمری ،نون دزدی حاصل از تقلب ،  به خانواده ام دادم  تا توظاهر زندگی  کردن ،از دیگران، کم نداشته باشم.

 تازه فهمیدم ما از یک بیمار روانی هم کمتریم فقط ادعا مون بیشتره.

خدا را به یاری می طلبم در این روزهایی که اشک ریختن به نام حسین(ع) آسون شده که زشتی رفتار هام را هرچه زودتر نشانم دهد قبل از آنکه خیلی دیر شود.