دوستانه

وقتی همدیگر را دوست داریم از هم انتظار پیدا می کنیم. چه خوبه رنجش مان را از هم پنهان نکنیم زیرا رنجش های کوچک در ذهن مان انباشته می شود. و تبدیل به انبار باروت می شویم که فقط جرقه ای کافیست تا به انفجار بیانجامد

ممکن است ابتدا غفلت بورزیم نادیده بگیریم تغافل و تسامح مسئله را پنهان میکند ولی حل نمی کند.آنوقت

خدا نکند که دور گفتگوی مستقیم را خط بکشیم و به حدس و گمان متوسل شویم و در ذهن خود طرف گفتگوی مان را فردی با گوش های ناشنوا خودخواه بدانیم  که فقط از رابطه منافع خویش را جستجو میکند حرف خود را میزند و خواسته های خود را طرح میکند.

کارمان می شود طعنه زدن و غیر مستقیم حرف زدن(کلمات کنایه آمیز)

اگر فکر کنیم با سکوت مسئله خود به خود حل می شود در اشتباهیم.اگر  هیجان خشم نسبت به فرد روبرو را تقویت کنیم و رنجش حاصل از آن انرژی ما را تحلیل ببرد چگونه می شود امید داشت که آشتی رخ دهد؟

گاهی اگر حق را به طرف گفتگو دهیم متوجه می شویم پر بی راه نمیگوید و افکار با ارزشی دارد.چرا حب نفس باعث می شود عقل خود را به کمال ببینیم و اصرار داشته باشیم دیگران را با خود همسو کنیم؟

هرکس تدابیر خویش را مفید تر میداند احترام به دیگران حکم می کند راهکاری  آنان را نیز بشنویم و مورد اعتنا بدانیم شیوه ای پسندیده در رد نظریات دیگران داشته باشیم و آنجا که مورد قبول مان واقع می شود نشان داده تشکر کنیم.

اگر خودمان را جای طرف گفتگو بگذاریم و هر آنچه را بر خویش نمی پسندیم بر دیگران نیز نپسندیم منصفانه تر گفتگو خواهیم کرد.لحن کلام مان دوستانه و مهربانانه باشدتمسخر طعنه تحقیر کنایه و زخم زبان اوضاع را وخیم می سازد.

وقتی به خاطرش آوریم فلان رفتاری را که روز های قبل سالهای پیش انجام میداد می پسندیدیم متوجه می شود با او عناد و لجاج نداریم .از روش گفتگوی فعلی رنجیده خاطر هستیم.

فرصت دهیم او هم حرفهایش را بزند تا تخلیه عاطفی شود.موضع گیری باعث می شود خفقان بگیرد حرف ها در گلویش بماند و راه نفس را بر او ببندد و او موقعیت گفتگو را ترک کند.

اینکه بخواهیم همدیگر را وادار به عذر خواهی کنیم به شکسته شدن غرور هم کمک کرده ایم و این غرور ممدوح آن غرور است که انسان را مسئول رفتار های خود میکند خلاق می سازد و اعتماد به نفس می آفریند.اینکه کسی بشکند و دوباره بر پا بایستد مشکلی است بهتر است مشکل جدید ایجاد نکنیم.