مشکلات زندگی یک زن جوان را که فقط یه فرزند پسر پانزده ساله ستبر تن داره باید برایتان بگم.
خودش تعریف میکرد او کوچولوی تپل مپل من بود تغذیه اش از بهترین مواد غذای در دسترس قابل تصور بود.همیشه موقع خوابش کنار گوشش خر خر میکردم.جاش فقط و فقط تو بغلم بود.با خودم همه جا می بردمش و در یک کلام جونم بود و اون.ولی حالا در حالی که قدش بیست سانتیمتر از خودم بلند تره با سر انگشتش فشار داده رو سینه ام به گوشه اتاق هلم داده با قدرت ،شاخه ای از موی بلند سرم را با دستش کشیده چسبانیده به دیوار و میگه ببین تو مث یه موشی تو دست من که هر چه سعی و تقلا کنی خودت را از چنگم در بیاری نمیتونی(یعنی ناتوانی)پس هر چی میگم با گوش جانت گوش کن.اگر من بعد زیادی تو مسائل خصوصی زندگی من فضولی کن یه بلایی سرت میارم که چشات از تعجب راست وایسته در ضمن دیگه هم دور و بر من نمی پلکی میری می چسبی به همون شوهر جونت که.........شیر فهم شد؟
آخ که هم سرم و سینه ام درد گرفته هم قلبم داره فشرده میشه.این پسره را چی شده؟مث اینکه من مادرشم ها.یعنی من کجای تربیتم اشکال داشته؟!
یه هفته ای میشه که با هم حرف نمی زنیم ولی نمی دونم کی زیر پای پسرم نشسته و از راه در اش کرده.منکه اون می پرستیدم.او که دار و ندار من بود . او که هستی و آیین من بود ..او که همه چیز من بود.نه

نمی دونم چرا تعجبی نمی کنم.دلم هم به حالش نمی سوزه.همه دنیا را گرد می کرد تو حلقوم این پسر می چپاند.با همه خودش را درگیر می کرد مبادا کسی به ؛از دماغ فیل افتاده خان ؛ایرادی وارد نکنه .
تنها حرفی که بهش می زنم اینه
موقع افسوس خوردن گذشته لوح سفید وجودش تو دستای تو بوده سرت را بالا کن یه تف تو هوا پرتاب کن ببین کجا پایین میاد مثل همین بچه اته تف سر بالا سنش سن بلوغه.قدرت های بدنیش به دلیل خوش خوراک بودنش زود زود زود به نهایت خودش رسیده در حالیکه گنجینه اش از تجارب اجتماعی خالیه.او نمی تونه درک کند تقدس مادر یعنی چی حرمت بزرگترا و حریم مادر چیه.کتاب روان شناسی بلوغ هایم گینات را بخون و به اون عمل کن.
بهش میگم بچه ها تا میان به ادراک بال دست یابند دیگه پیش ما نیستند.اطمینان داشته باش خوب میشه.یعنی بهتر میشه ولی به راستی چرا اون اینجوری شده؟شما می دونید