مثل چوپان دروغگو که هر چی داد زد فریاد زد گرگ آمد کسی بهش اعتنا نکرد و فکر کرد بازم دروغ میگوید دیگه به فریاد های من هم کسی اعتنا نمیکنه.
دیگه برام معده نمونده.از دست این دندونای دراکولایی که قیافه ام را مثل.......کرده.آخرش جونم را سر چی بخورم و چطور بخورم از دست میدم و حسرت اینجا نوشتن بیشتر را به گور می برم.اسید  معده تا مری بالا میاد.غصه و اندوه اینکه زشت هم شده ام(البته زیبا هم نبودم ولی گل بود و به سبزه نیز آراسته شد) و غربت و تنهایی دوری گزینی این روزا وضعیت معده ام را بدتر میکنه.کاش من هم روزه می گرفتم و برای خوردن ولع نشان نمی دادم.مثل از قحطی در اومده ها با این دو سه تا دندون به جا مونده می افتم به جون غذا هایی که باید خوب جویده شوند و با بزاق دهان  آمیخته بشن.شنیده بودم که نفرین میکنند الهی این.....از گلوت پایین نره ندیده بودم.غذا میخورم نوش جونم بشه کوفت و زهر مارم میشه.باید بازگردم به نحوه در آوردن پولام نظری بیندازم ببینم چرا این لقمه ها به سلامت نمی تونن از گلوم پایین برن.
میگم این روزا وزرا دارن معرفی میشن.اگه وبلاگ نویس نشده بودم می شد امید داشته باشم معاون وزیر بشم ولی به بهای......... پست معاونت وزارت را فروختم.
جاه طلبی و حرص و ولع از من یه موجود همیشه بیمار ساخته که دیگران را به ستوه آورده.کاش من هم همانند پدران و مادران خانواده به شعار خانوادگی مون (کاری را بکن بابات میکرد پیله می ریشت قبا می کرد)معتقد بودم