چهارمین سال است که علیرغم زخم زبان هایی که می شنوم اینجا بیننده ای فعال هستم



پروین همکارم ،شاعر هست.و وبلاگش، تو پرشین بلاگ هست.بهش پیشنهاد دادم تو بلاگ اسکای بنویسه تا راحت تر باشه.فکر کنم اونم بیاد اینجا را بخونه.


یکی از همکارانم پرینت صفحات نچاق را خونده بود میگفت فکر نمی کنی زیادی تو جلد وبلاگ نویس ها فرو رفته ای؟گفتم هان از من بعیده؟من خانوم تر ازین هستم که سبک حرف بزنم؟میخنده میگه مواظب خودت هستی؟


یه عده وقتی اظهارات خودشان را می نویسند
به دیگران میگویند؛ دانه فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه ولی این کجا و اون کجا؟
ویا میگویند نه هر که آینه سازد سکندری داند.
آیا شما هم فکر می کنید تافته جدا بافته اید؟


مدت چهار سال هست تو اینترنت ابراز نظر می کنم.بعضی وقت ها آن چنان تو دهنی خورده ام که تو دنیای واقعی شاید به این شدت نخورده ام.به احتمال قوی چون اونجا بیشتر جانب احتیاط را رعایت می کنم.ولی بعضی اوقات هم تشویق های جالبی شده ام.هر چه بوده جاذبه اش بیشتر از دافعه بوده که تا حالا ادامه یافته .خدا به خیر بگذراند.

آیا واقعا آدمایی ارزش دارند که به ما گفته شده می ارزند ؟یا هر کسی به اندازه خودش ارزش داره.؟من بچه بودم با طبیعت اطراف خود چنان سر گرم می شدم که هیچ اسباب بازی گرانقیمتی نمیتوانست آن چنان سر گرمی ایی ایجاد کند.حالا هم که تو اینترنت پرسه می زنم از دید خودم چیز هایی جالب می بینم که ساعت هایی از روز فکر منو به خودش مشغول میکنه.اونایی که فکر می کنند فقط اذهان کانالیزه ارزش دارند منو یه ولگرد میدونند که بی هدف پرسه می زنه و هیچوقت به جایی نمی رسد.شما چه فکر می کنید؟.ولی من به اون دیوانه ایی که تو کوچه ها ساز میزنه برای دل خودش و راه میره فکر میکنم که ساعت ها دخترکی به دنبالش روان است و برای او همین مستمع کافیست.
( کمال تار زنم تام شکسته غبار غم به روی اون نشسته همه میگن کمال دیوونه گشته........)


امروز پسرم راهی تهران شد تا ویزای کشور ژاپن را بگیره.برام جالب بود همه مواد غذایی را که برایش تدارک دیده بودم از ساکش بیرون گذاشت و گفت مثل بی بی مجید میمونی مامان؟مگر میخوام برم سفر قند هار؟مگر تو بیابون گیر کردم؟من حوصله باربردن ندارم.هیچ وقت بچه ها از حال مادرا خبر ندارند.