شما رای میدین؟حق تونه.حق رای دارین.البته که یه نفر رای دهد یا ندهد فرقی نمی کند ولی آیا همه اونایی که رای نمیدن میتونن بعدا با هم میتینگ داشته باشن و یه یه جمع مخالف را تشکیل بدن که لا اقل با همدیگه درد و دل کنند؟
اما اگر رای بدین همش میگین من رای دادم ها ولی......می بینم اینجوره اگه میدونستم رای نمی دادم و منت می ذارین
البته من اصلا دوست ندارم سیاسی باشم و تو سیاست فعال باشم.بودم و نتیجه اش واسم جالب نبود .شاید چون واقعا هیچ چیز را جدی نمی گیرم
شنیدم بچه های تهران با آقای دکتر معین جلسه داشتند و بیش از اینکه از دیدن معین و نزدیک شدن به یه وزیر سابق و معاون وزیر (ابطحی)خوشحال بشن خوشحال بودن که همدیگر را دیده اند و یا مثلا حدساشون در باره همدیگه و یا حتی معین درست از آب در اومده.
کاش من هم اونجا بودم و میتونستم رئیس جمهور بعد ازین را از نزدیک ببینم و بهش بگم شرمنده که جلسه اینقدر خلوته.(چون مطمئنم بعد دیگه امکان دیدن ایشان کم میشه).
بهش بگم جناب معین، این جوانان وبلاگیست ا یه آدم شلوغ و شر و شور میخوان .یکی که تحریک هیجان شان بکنه . یکی که امید میده هر چند واهی باشه .یکی که با هاشون بلند بلند بخنده و شلوغ کنه.
این مردم ما دلشون میخواد یکی دیگه هم بیاد بگه میشه شق القمر کرد .کار نشد نداره . کافیه ما بخواهیم.
یه نفر که شاد شون کنه
و ملایمت و نرم خویی تو ،درس خوندگی تو ،دکتر بودن و افتاده بودن تو باعث میشه فکر کنند کفش کهنه ایی هستی که در بیابان نعمت است و یا مصداق ( ما را به خیر تو هیچ امید نیست شر مرسان).
خوشحالم که وبلاگ میخونم و نظرات بچه هایی را که تو جلسه شرکت داشته اند خوندم.بچه های جالبی اند این جوانان وبلاگ نویس.
به قول یه دوست معین فکر میکنه ایران مدرسه است(ایران را مدرسه کنیم) و او معلم با صفای آن.
من معمولا تو این جلسات می رم و همیشه غمگین بر می گردم و مطمئنم که نومید شده ام.وگرنه احساس من قابل توجیه نیست