زندگی نرم نرمک داره تو خونه ما جاری میشه.پسر دانشجوی من یه گیاه تو گلدون اتاقش کاشته و باهاش زمزمه های عاشقانه داره.بهش آب میده رشدش را زیر نظر گرفته و وقتی یه شب خونه نمیاد سفارش میکنه فراموشش نکنم.
باباش هم یه قلمه از محل کارش آورده و تو گلدون گذاشته و روز به روز رشدش را بر رسی میکنه.
پسر کوچولوم میگه : مامان دوست دارم وقتی مشق می نویسم و تلویزیون می بینم تو را در کنار خودم ببینم.
خوبه.دارم امیدوار میشم که مردا هم احساس دارند.ولی چقدر کند و دیر!
گرچه مدتهای مدید بود که آرزو داشتم شکوفایی احساس را در اونا ببینم به نحوی که چشمم سفید شد
ولی عاقبت نمردم و دیدم.بازم جای شکرش باقیه