جالبه.همه شون برگه های ارزشیابی سالیانه را در دست گرفته اند و مبهوتند چگونه باید اینها را پر کرد .قرار شده از امسال خود ارزیابی صورت گیرد .خودشان میگویند نمیدانستیم که میخواهند به نیت های خیر مان نیز مزد دست بدهند وگرنه هر آنچه از ذهنمان گذشته بود و لحظه به لحظه انجام داده بودیم در گوشه یاد داشت روزانه مان ثبت میکردیم.تاثیر آن حدیث که کار های نیک خود را کوچک ببینید و فقط بیاد بیاورید کدام وظیفه تان هنوز معطل مانده و انجامش نداده اید باعث شده الان به خاطر مان نیاید که چه کار ها کرده ایم .شمای کلی کار خود را میدانیم که هر روز صبح زود از خواب برخاسته ایم خود را به اداره و محل کارمان رسانده ایم و مسئولانه وظایف محوله را به نحو احسن انجام داده ایم به طوریکه هیچ سر و صدایی درین مدت یک ساله ازکسی (اعلام نارضایتی )در نیامده ولی حالا چه چیز را گواهی کنیم؟ که به وظایف خویش عمل کرده ایم؟مظلومیت شان مرا متعجب کرده است.چگونه نیاموختند شان که مزد کارشان را قبل از آنکه عرق شان خشک شود باید مطالبه کنند.روشن نیستند که واقعا از آنها چه میخواهند .گواهی کار هایی را که کرده اند در دست ندارند.وقتی حقوق شان را به شرطی دریافت خواهند کرد که بتوانند روایت کنند چه کار ها کرده اند و وقتی وجودشان را با حجب و حیا آمیخته باشند دچار تعارض می شوند.هر لحظه شان مفید بوده حتی نیت های شان.به قدری شریف بوده اند که معطل نمانده قاعده و چهار چوبی دست و پا کنند که زحمات شان قابل .....باشد