الان سه هفته میشه که مامان رفته پیش پسراش به کافرستان.و من در دوریش سختم شده.زلزله هه هم تو اقیانوس حالم را به هم ریخته.بخش بیماران روانی و زمستون و ابراش.اینا همه تونستن منو غمگین کنند.فکر کنم واسه همینه که دلم میخواد تنهایی را تجربه کنم.ولی مگه این جناب همسر میذاره؟از تاکستان بازگشت.به سلامت.و تندرست.وقتی داشت میرفت نمیخواستم بهش بگم نگران وضع جاده هام.اونم با اون ماشین قراضه که دستش بود.و قبلا رانندگیش نکرده بود تا با قلق هاش آشنا باشه.چون میدونستم بگم نگرانم تحویل نمیگیره.منم باهاش قهر کردم و گفتم نمیخوام باهات حرف بزنم که بدون مشورت با من برنامه سفر ترتیب میدی.گفت که ماموریتی اداریست.و باعث مسرتش است که انتخاب شده به این ماموریت با ارزش بره.با خودم میگفتم به چه چیزا دلش خوش میشه.ببرندش به کشتنش بدن.اونوقت فکر میکنه تاج افتخار رو سرش گذاشته اند.اینقدر مسئولیت ناشناسند که ماشین تمیز و مرتب نداده اند.ولی گفتم حرف بزنم فکر میکنه میخوام لله بازی در بیارم این بود که مطلقا سکوت اختیار کردم و شام روز پنجشنبه را هم نپختم.با پسراش رفتند رستوران و گود بای پارتی.حالا که به خیر برگشت احساس آرامش بیشتری می کنم