میخوام غذا درست کنم.دست و دلم به کار نمیره.از بس از کانال های مختلف اخبار زلزله نه ریشتری اقیانوس را پیگیری کردم پسر کوچولویم را نیز افسرده کردم.رفته روزنامه جام جم را هم آورده گذاشته کنارم میگه اینم بخون و اشک بریز.یادم افتاد به اجساد زلزله بم که برای خاک سپاریشان دچار مشکل بودیم.و الان اینهمه جسد.دلم می سوزه برای ساحل نشینان.برای مسافران اون قطار که هزار نفر بودند و برای اونها که هنوز رو آب به تخته پاره ایی چنگ انداخته اند و گرسنه و تشنه اند.
چگونه به یک لحظه همه چیز کن فیکون میشه ها!