پارسال چند بار از بم نوشتم.
مثل این:
(((((((به همسرم گفتم طاقت ماندن در اینجا ندارم .می خواهم به بم بروم.گفت تو خودت حال خوشی نداری بر تو واجب نیست .آنجا ممکن است باعث دردسر کمک رسانان بشوی .عصبانی شدم گفتم: نمی خواهم به حال من رقت آوری.اینگونه شاید می خواهی بگویی که  از تو برای رفتن باید اجازه  بگیرم .از همه این اجازه گرفتن ها درین مواقع  اضطراری متنفرم .آرام گفت :میدانی؟ چه بسیارند کسانی که آنها نیز چون تو ناراحت و غمگین اند؟.اگر تو امید داری که کاری می دانی آنان این امید را نیز ندارند. بیا به فکر دل دردمند آنان نیز باش و بنویس که درین مواقع آن باز ماندگان چه کنند؟ که احساس گناه باز مانده نداشته باشند؟. بیا بر دل همه ایرانیان که نه ،جهانیان مرهم باش. که چگونه براین غم فائق آیند .بیا تا با هم و در کنار هم ،همگی، همدیگر را دریابیم .بیا با هم یک صدا بگرییم .و دست در دستان هم نهیم . برای آبادی بم بکوشیم)))))))
و دوستانی جواب دادند.پارسال به واسطه زلزله بم آدمایی را شناختم و به مهربانی شان پی بردم.پارسال اگر بچه های وبلاگ نویس را نداشتم که با هام اشک بریزند قطعا دیوانه شده بودم.ما وبلاگ نویس ها با هم گریستیم ولی با هم بم نرفتیم.با هم از بم مینوشتیم بدون اینکه با هم برنامه ریزی کرده باشیم و قرار گذاشته باشیم هر کدام از چه چیز بم بنویسیم.ما می ترسیم با هم ملاقات کنیم و جلسه بگذاریم و یه سازمان غیر رسمی تشکیل بدیم.ما نگران قضاوت مردم اسارت خودمان و شناخته شدنیم.ولی با همین وجود مرهمی بودیم بر دلهای ریش یکدیگر .اینجا میخواهم بگویم فقط کسانی در بم نمردند بلکه مردم سراسر ایران نه دنیا در غمی سوختند .غم ندانم کاری برای کمک به زلزله زدگان.اگر نبود ترس و هراس زلزله تهران شاید سوگواری ها طولانی تر شده بود همه منتظر بودند ببینند در تهران فاجعه چگونه خودش را نشان خواهد داد .میگم نکنه بمی های بیچاره بلا گردون تهرانی ها شدند؟خدایا اگر در تهران زلزله شود ما ایرانی ها چه خواهیم کرد؟آیا همان گونه که سالی بر بم گذشت و ویرالنی همچنان ماند ایران دیگر کمر راست نخواهد کرد؟خدایا کاش تو قبول کنی فریاد یا رباه ما را بشنوی.خدایا مصیبت بر ما بس است.تو خود میدانی ما در زندگی مختصر خود همچنان خر به گل مانده ایم هر دم ازین باغ بری می رسد.ما را دریاب.تو خودت از بی طاقتی ما آگاهی.چگونه می پسندی که.......؟
چه فایده گفتن اینها؟