شاید ایرادش همگانی باشه( که وا نمیشه).همین صفحه را میگم.این روزا یه جورایی خشم زیاد سراغم میاد یکی میگفت: چونکه روزه میگیری کم غذا شدی.یکی میگه :چون جدی تر شدی و همه چیز را جدی میگیری.خودم حدس می زنم چون یه چند تا مشاوره هایی که داشته ام با خانوم هایی بوده که مشکل داشته اند و باهاشون همدردی کرده ام نه همدلی(قبلا هم تفاوت همدلی و همدردی را نوشته بودم.همدردی هست که باعث درگیر شدن عاطفی در مشکلات دیگران میشه اون وقته که نه تنها نمی تونی به اونا کمکی کنی بلکه کسی هم باید بیاد به خودت کمک کنه ). این چندین و چند روز از جمعه هفته پیش تا حالا که حدودا ده روز میشه انبار باروت شده ام .یه انباری که منتظر انفجار هست و فقط جرقه می خواد.متاسفانه منی که همیشه توصیه می کنم جدی نگیرید مبادا.....خودم(خیاط در کوزه افتاده)در گیر شده ام.هر چه به مامان گفتم به بهانه سالگرد پدرم مرا با این خانوم های فامیل ملاقات نده قبول نکرد .و وقتی چشم من به این خانومای پر افتاده و پر مدعا می افته مدتها بد حال هستم.یه جورایی دلم می خواد یه تف به پهنای چهره شون بندازم تو اون صورت پر دنگ و فنگ شون ولی چون میگن از شما بعیده مث مار به خود می پیچم.نمیدونم مرگ شان چیه اینقدر واسه همدیگه شاخ و شونه میکشند و حقارت های خود را با.......لا اله الا الله.همین باعث شده مدت یک هفته نتونم حتی لبخند بزنم.روز جمعه سه روز پیش هم بر سر خاک خواهرانم و پدرم مث بارون بهار اشک ریختم.یه جورگریستنی که مدتها بود فراموشم شده بود اینجوری گریستن.من نمی دونم چه ضرورتی داره ؟آدمایی را ملاقات کنم که تا مدتها خاطره دیدار شان رنجم میده.این اجبار حضور در جمع وصله های ناجور که اتفاقا شر هم هستند و از خود متشکر باعث شده خوابم خراب بشه روزم خراب بشه.سلامتم خدشه دار بشه.اگه اینجا بگم ممکنه کمی از بار سنگین فشارهام کم بشه