ایرادی پیدا کرده  که نمیتونم بفهمم چیه.این روزا به دلیل نظم خوردن سحری و افطار من و همسر و دو تا پسر صمیمانه در کنار هم هستیم و باعث شده حظ کنم.کاش سر تا سر سال میشد سحری خورد و افطار کرد تا ما با هم جمع مان جمع می شد.متاسفانه همسر محترم خدا را تنها از روی تعبد و به عبارتی ترس پرستش میکند.بر خلاف من که هر گاه عاشق خدا باشم عبادتش میکنم.او منتظر است عید فطر برسد و نفس راحتی بکشد و از زیر یوغ بندگی خود را بر هاند .آخه او همیشه منتظر نتیجه همه چیز است در حالیکه من گذر زمان را قدر می دونم و نتیجه برایم فاقد هر گونه.........ای بابا چه حرفا می زنم ها..........چه معنی داره یه زن.......هه هه........داشتم میگفتم دلم نمی خواد تا ماه رمضان آینده چشم به راه بمانم.تا دوباره جمع مان صمیمانه دور یک سفره بنشیند.آخه در مدت بیست و یک سال گذشته که ازدواج کرده ام یه ناهار و شام درست حسابی باهم نبودیم(باور می کنید؟نمیشه که ۲۱ را در سیصد و شصت و پنج روز ضرب کنی و یکی از توش در نیاد)به این میگن ناسپاسی.اغراق گونه بود این حرف.چقدر خوبند لحظاتی که باهم صمیمی هستیم و چقدر دردناک وقتی از هم دوریم.بارها از ترس اینکه روزگار جدای مان کند خودم را از همه اطرافیان جدا کرده ام تا واکسینه باشم.چه بسیار زمان هایی که می شد شاد بود ولی گفتم چه بهتر ناشاد باشم که اگر نا شادی از در تو آمد جا نخورم و خودم را نبازم.چه بسیار  مواقع که برای مدیریت اعمال نمودن ......................اصولا باید از همه اطرافیانم عذر خواهی درست حسابی بکنم.به امید بهشت نسیه امروز را.......................توصیه میکنم برای خودتان دعا کنید همسری نصیب تان شود که قدر لحظات را بداند