دل گرفته

چرا گاهی دل آدما میگیره؟میگن مانور ناخودآگاه باعث میشه بدون آنکه بدونی دلت بگیره.هر چی نگاه میکنی همه چیز سر جای خودشه.توانایی سازگاری تو هم بالاست.ولی این دلته که به سویی میره.و عنان و اختیارت را در دست گرفته با خودش می بردت. یه سحر گاهی ساعت دو نیمه شب از خواب بیدار شدم و دیدم دلم از سینه هوای خارج شدن داره.فردا صبحش ساعت یازده و نیم یا دوازده بلایی سرم آمد که از میزان فجیع بودنش نگم بهتره. با خودم میگم نکنه انسان توانایی داره جلو تر از جسمش اوضاع آینده و پیش رو را ببینه.این انسان چه موجودیه.سخنرانی دکتر محمد مجد استاد گروه درمانی دانشگاه....را داشتم می خوندم.نوشته بود نوزاد تا به دنیا میاد هشیاری عجیبی داره.بلافاصله باید روی پوست شکم مادرش قرار بگیرد و تماس بدنی با مادرش پیدا کند.اون لحظه نخست عجیب لحظه ایه از نظر میزان هشیاری و بعد از بین میره.تا چشم وا کرد باید چشمش در چشم مادرش یا مامای خوب و مهربونش بیفته و ارتباط بدنی اش با فرد با ارزشی.بعد ها این هشیاری کم و کمتر میشه تا از بین میره. حالا می فهمم که چرا باید مامای نوزاد آدم با تقوا و پاکی باشه.قبلا شنیده ام عالم ذر عالمی است که خداوند از انسان قول میگیره که فطرت پاکش را نیالاید ولی نمی دانستم عالم ذر از چند ماهگی جنین یا نوزاد است. خلاصه که امروز کمی تا قسمتی دلم گرفته و هر چه سعی میکنم مانع ریزش قطرات اشک بشم نمیشه. از اینکه دست من کوتاه و خرما بر نخیل دلم می سوزه(این آرزویی شده بتونم به کسی کمکی کنم). از اینکه دیگرانی را ببینم که ندانند چگونه می شود بر ناشادی ها غلبه کرد غمگین میشم. از اینکه ببینم کسی به سلامت خودش اعتنا نمیکنه ناراحت میشم.از اینکه ببینم کسی دست رو دست گذاشته و فکر کرده هر نوع تلاش مساوی هیچگونه تلاش است نومید میشم.