در جواب یک دوست

دوست عزیز
شما به جنبه فیزیولوژیک عشق پرداختید .در حالیکه همیشه جنبه های روانی(سایکوتیک)عشق بررسی می شد.
اینکه منشا  رفتار های عشق ورزی در کجای بدن انسان و یا حیوان است همانا غدد جنسی را مسئول رفتار های جنسی میدانند.و غده هیپوفیز به عنوان کنترل کننده غدد جنسی.
غدد جنسی در انسان از زمان بلوغ جسمانی فعالیت خود را آغاز میکند .انسان ها تاقبل از فعالیت این غدد دارای مناسبات شبه بهشت هستند. رفتار های عاشقانه در انسان متفاوت از حیوانات است و آن به دلیل وجود تمدن بشری تاریخ و اخلاق است.اگر همانند پسر جنگل ما هم در جنگل بزرگ شده بودیم و از شیر گرگ ماده تغذیه شده بودیم هرگز نمی آموختیم برای جذب جنس مخالف خود شعر بخوانیم و قطعات ادبی پر سوز و گداز از بر کنیم.فروید میگوید توانایی شاعر شدن همانا نشات گرفته از نیاز جنسی پالایش یافته است.وقتی منع اخلاقی برای بیان نیاز جنسی وجود داشته باشد نیرو و انرژی موجود در انسان تصعید می یابد خالص می شود و زیباترین غزلیات متولد می شوند.
اینکه انسان چگونه رفتار کند ک هدر عین بیان نیاز خود شریک جنسی خود را وسیله نسازد و محترم شمارد و تکریم کند فعالیت های  روان  (psych) است.
در هیچ کجای تاریخ تمدن بشر فعالیت های جنسی منع نشده(به استثنا رهبانیت مسیح) ولیکن نحوه بروز و ظهور آن بوده که همواره مورد منع های قانونی یا اخلاقی یا مذهبی واقع گردیده است.
اینکه زن یا مرد چگونه رفتار های عاشقانه خود را بروز می دهند در کتاب نظام حقوق زن آیت الله مطهری هم مورد بحث قرار گرفته.اینکه در طول تاریخ دختران حوا از مادر خویش آموختند(به تجربه و نه غریزی)که چگونه برای رام کردن مرد این عنصر جنگاور و خشن رفتار کنند یه رفتار فیزیولوژیک نیست.
رفتار های بروز عشق مایه جنسی می خواهد ولی ضرورتا نمود جنسی ندارد.اگر نباشد استعداد نیاز بشر هرگز طعم شیرین عشق را نخواهد چشید.همه عقب نشینی های زیرکانه زنان و یا رفتار های غیرت مندانه مردان ناشی از آموزه های مذهبی تجربی اخلاقی است.
نه هیچ منعی در رابطه بین دو جنس است بلکه رفتار های اجتماعی منع می کند .انسان برای حفظ و قوام اجتماع مجبور است به وجود حائلی به نام لباس بین دو جنس معتقد باشد همان گونه که مولوی معتقد است اگر حائلی به نام دیگ نباشد آب داخل دیگ آتش زیر دیگ را خاموش می کند.