.................

پیش خودم فکر می کنم من چه سرشارم!
آرزو دارم بنویسم گرچه کسی نمی خواهد بخواند.گرچه ممکن است چندان ارزش هم نداشته باشد.گرچه ممکن است بسیاری بر من بخندند .گرچه گوش شنوایی نیست و گوهر شناس نیز هم.
ولی نومید نمی شوم.خیلی آدمای با محبت در اطراف خود می بینم که تشویقم می کنند و قدر می شناسند .گرچه شاید اگر یکی دو نفر هم بودند برایم کافی بود .ما آدمای ایرانی یاد نگرفته ایم همانند مرغی باشیم که وقتی یه تخم میگذارد اینهمه تو بوق و کرنا میکنند که آهای ایها الناس کجایید؟بیایید بیایید ببینید چه کرده ام تخم طلا گذاشته ام دستم را ببوسید بیایید ببریدش بر چشمان تان بگذارید از من همین قدر ساخته بود که انجام دادم حالا شما بیاورید آنچه دارید از مردی و زور.آره اگر ما هم همانند خانوم مرغا اینقدر خوشحال میشدیم و شکر خدا می کردیم شاید هم به عزا و هم به عروسی می کشتندمان .شاید از ترس شناخته شدن .....آخه شنیدیم موهای زیبای سرمان میشن دشمن جون مون.نکنه احساس عدم امنیت بر سر ما آورده این همه وحشت از ابراز وجود را؟هان؟شما بگین.نکنه آدم با نوشتن زیر و بم های ظریف شخصیت اش را به تصویر میکشه و همین میشه بلای جونش؟هان؟نکنه ما ها چون خانوم هستیم همیشه باید یه راز بمونیم تا از هر گونه تعارض در امان بمانیم؟هان.حتما شما هم میدونید که فرمایشی هست که می فرماید :به زنان نوشتن نیاموزید؟دوستی  داشتم که میگفت: این خانوما مو جوداتی هستند که عاطفی و احساساتی اند و ممکنه در قضاوت دچار مشکل باشند.وبعد این شعر را میخواند

دانی  چرا در سیر خود بر خویش می لرزد قلم؟ ترسد که ظلمی را زند  در حق مظلومی رقم .
گفتم این چه حرفیه؟ما الان کلی مدیر تو مملکت داریم که خانومند .مدیره پرستاری بیمارستان، مدیر مهد کودک ها، مدیران دبستان هآ،بعضی از مدیران کارگزینی ادارات و  معاونین موسسات آموزشی.اینا هر لحظه دارند قضاوت می کنند .پس ظلمی را رقم می زنند؟خانوما که مهربون تر ند.و با گذشت تر.گفت بله ولی....
اینقدر ولی و اما گفتیم که
فراموش کردم داشتم چی می گفتم؟