بغض

الان ده روز هست که نمی نویسم.احساس میکنم ذهن ام وجد و نشاط خودش برای نوشتن را از دست داده .
یک تردید هایی تو ذهنم راه یافته که مثل موریانه از نوشتن بازم می داره.
اگر نویسنده هایی که ما دوستشون داریم دچار این حالت بشن برای من فاجعه است.
در اندرون من چه کسی است که بخل می ورزد من بنویسم؟
همه آن کسانی که در زندگیم همواره بخل ورزیده اند که ؛ این کلام شیرین را به این نگو .حقش نیست۰.
؛ آن شی قشنگت را به این نده . لیاقتشو نداره .از بین اش می بره .؛اون کس را به خونه ات مهمان نکن .او جبران نمیکنه ؛.اون نگاه پر مهر را تحویل این کس نده .خودشو گم میکنه .باورش میشه ارزشش را داره .؛یه مشت اینا با یه مشت ذهنیات درست مخالف که :؛تو مهر طلبی بدین واسطه است که می نویسی. برای خودت....
؛تو غمگینی اینا دود دلت است که در قالب آه دیده میشه.؛ تو میخوای دیگران را تحریک احساسات کنی که چی؟تو داری خودت را در موقعیت بی ارزشی قرار میدی. که نوشته های بی ارزش تر بیرون بدی پاشو فکر نان کن که خربزه آب است .
اه ه ه ه ه ه ه ه
از هجوم این افکار بخیل متنفرم.
این افکار زاییده تذکراتیست که عمری به من داده اند .
چه کسی حق دارد ذهن بکر مرا با پاهای گل آلوده اش کثیف کند ؟؟.چرا ذهنم را از زایش باز داشته اند ؟؟ چرا باید خلاقیت ها بمیرد و همه یک قالب قابل پیش بینی داشته باشد؟؟ چرا باید آنگونه رفتار کنم که پسند تو باشد.؟؟
می خواهم ذهنم بدون افسار برای خود بخرامد و هرگاه خواست تاثیر اش را اینجا بگذارد .
چرا به من می گویی ملاحظه کنم.؟؟این خود سانسوری من چه کسی را فایده می بخشد ؟؟
جز آنکه خودم را زیان می رساند.
این ّبکن نکن هاّ این ّباید نباید ها ّ این ّخوب است بد استّ ها قالب سازی می کند قالب ها دشمن خلاقبت هاست .